လူ႔ေလာကသည္ လိုအင္ဆႏၵကို ျဖည့္စြက္ရန္အတြက္ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် လႈပ္ရွားလုပ္ကိုင္ေနရေသာ ဘဝပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ေမြးကင္းစမွ ေသသည္အထိ လႈပ္ရွားလုပ္ကိုင္ေနရေသာ ဘဝတြင္ အဓိကလႈပ္ရွားမႈမွာ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ လႈပ္ရွားရေသာ လႈပ္ရွားမႈပင္ျဖစ္၍ ထိုကာလကို ထုတ္လုပ္မႈကာလဟူ၍ ပိုင္းျခားႏိုင္ေပသည္။ လူ႔လုပ္ရပ္မ်ားကို စီးပြားေရးအျမင္ျဖင့္ သုံးသပ္လွ်င္ ပုဂၢလိကထုတ္လုပ္မႈ၊ ကုန္ဖလွယ္မႈ၊ စားသုံးမႈဟူေသာ စီးပြား ဆက္ဆံမႈမ်ားအေနျဖင့္ သုံးသပ္ႏိုင္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူငယ္တို႔ဘဝေရးရာတြင္ စီးပြားေရးကိုလည္း ထည့္သြင္းသုံးသပ္ရန္ လိုေပသည္။
ဘဝ၏ အေျခခံအဆင့္မွာ စီးပြားျဖည့္တင္းေရးအဆင့္ပင္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိၾကၿပီး ျဖစ္ေပသည္။ လူသည္ စီးပြားရွာရမည္၊ ထိုစီးပြားကို သုံးစားရာ၌ ၾကြင္းက်န္စုမိေအာင္ စုေဆာင္းရမည္။ ရရွိေသာ အစုအေပါင္းကို စီးပြားေရးတြက္ အရင္းအႏွီးအျဖစ္ ျပန္လည္အသုံးခ်ျခင္းျဖင့္ ထိုစီးပြားဖြံ႕ၿဖိဳးေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရမည္။ ဤသို႔ေဆာင္ရြက္ျခင္းျဖင့္ လူ၏ဘဝအဆင့္အတန္း ပိုမိုတိုးတက္လာေပမည္။ ထိုအခါတြင္ ဘဝအတြက္ခံစားမႈႏွင့္ လူသားေကာင္းက်ိဳးအတြက္ ေဆာင္ရြက္မႈမ်ား ေပၚေပါက္လာေပမည္။
လူငယ္သည္ စီးပြားရွာေဖြရန္ အင္အားကိုစုၾကရေပသည္။ ဘြဲ႕ထူးဂုဏ္ထူးစေသာ ေက်ာင္းပညာအတိုင္း အတာကိုလည္းေကာင္း၊ လက္ေတြ႕ႏွံ႔စပ္ကၽြမ္းက်င္ေသာ လုပ္ငန္းပညာကိုလည္းေကာင္း ရွာေဖြၾကရေပသည္။ ထိုအတတ္ပညာကိုအသုံးခ်၍ ကာယအား၊ ဉာဏအားတို႔ျဖင့္ စီးပြားရွာေဖြၾကၿပီး အသုံးခ်ရမည္ျဖစ္ေပသည္။ ဤတြင္ပညာတစ္ရပ္ရပ္ တတ္ေျမာက္ရုံႏွင့္ မၿပီးေသးဘဲ ေစ့စပ္စြာ စီမံေဆာင္ရြက္တတ္ျခင္း၊ အေျခအေနေကာင္းကို အသုံးခ်တတ္ျခင္း၊ ရုိးသားျခင္း၊ ႀကိဳးစားျခင္း၊ ပိုင္းျခားေဝဖန္တတ္ျခင္း၊ အမွီေကာင္းရျခင္း၊ အသိမိတ္ေဆြမ်ားျခင္း စေသာစြမ္းရည္မ်ားကို အသုံးခ်ေလေလ စီးပြားေရးအခြင့္အလမ္းေကာင္း ရေလျဖစ္သည္။ လခစားလုပ္ကိုင္ရာတြင္လည္း ပညာဉာဏ္ႀကီးက်ယ္ေလ၊ လခအခြင့္အေရးႀကီးမားေလျဖစ္၍ ပညာဉာဏ္ႀကီးရင့္ ထူးခၽြန္ေအာင္ ႀကိဳးစားရေပသည္။ အဆင့္ဆင့္သည္းခံ၍ အလားအလာကို ေစာင့္ရေပမည္။ ပညာရည္အခ်င္းခ်င္း တူညီပါလ်က္ ရာထူးအဆင့္အတန္းမတူျခင္း၊ စီးပြားေရးအခြင့္အလမ္း မတူျခင္းစသည္တို႔မွာ ႀကိဳးစားမႈ၊ ခ်ဥ္းကပ္မႈ၊ လာဘ္ျမင္မႈခ်င္း မတူညီေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ေပသည္။
မည္မွ်ပင္ ပညာနည္းသည္ျဖစ္ေစ၊ ကံ- ဉာဏ္-ဝီရိယ ေပါင္းစပ္ကာတိုးတက္ထူးခၽြန္ေအာင္ ႀကိဳးစား၍ ရႏိုင္ သည္သာျဖစ္ေလသည္။ ႀကိဳးစားသူအတြက္ ႀကိဳတင္မျမင္ရေသာလမ္းမ်ား ရွိတတ္ေပသည္။ စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့ျခင္း မျပဳေသးသူအတြက္ အလားအလာေကာင္းမ်ားသည္ အၿမဲေစာင့္ႀကိဳလ်က္ပင္ ရွိေပလိမ့္မည္။ စီးပြားရွာလိုသူအတြက္ စီးပြားေရးလမ္းေပါက္တို႔သည္လည္း ရာေပါင္းမ်ားစြာပင္ရွိေနေပသည္။ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု အဆင္မေျပလွ်င္ တစ္ျခားတစ္ခုရွိေပလိမ့္မည္။ စီးပြားတစ္ခုခုကို အေျခခ်မိေသာအခါတြင္ ေဇာက္ခ်၍ ႀကိဳးစားလုပ္ကိုင္ရေပမည္။ စီးပြားေရးမွ ရရွိသည့္ဝင္ေငြမွာ မိမိဘဝကို စီမံဖန္တီးရန္ျဖစ္ေပရာ ထိုသို႔ ဖန္တီးသည့္အခါတြင္ အသုံး၊ အျဖဳန္းႏွင့္ အစုကို ခြဲျခမ္းေဝဖန္ရာလိုေပသည္။
ဘဝ၏ကိစၥေရးရာမ်ားတြင္ သုံးစြဲရမည့္လမ္းေပါက္မ်ားရွိေပမည္။ မသုံးမျဖစ္၍ သုံးစြဲရသည့္အခါတြင္ သုံးစြဲ သည့္ တန္ဖိုးအျပည့္အဝခံစားရေအာင္ သတိျပဳရေပမည္။ သုံးထိုက္မသုံးထိုက္စီစစ္၍ သုံးရေပမည္။ ေစ်းဝယ္လွ်င္ ေစ်းဆစ္သကဲ့သို႔ ၊ သုံးစြဲရာ၌ နည္းျဖင့္ ေလ်ာ့သုံးစြဲရန္ ျဖစ္ႏိုင္, မျဖစ္ႏိုင္ စဥ္းစားရေပမည္။ အကုန္အက်ခ်င္းတူလွ်င္ အက်ိဳးပိုရွိသည့္နည္းလမ္းကို လိုက္ရေပမည္။ အက်ိဳးရွိပုံခ်င္းတူလွ်င္ အကုန္အက် သက္သာေသာ နည္းလမ္းကို လိုက္ရေပမည္။
မသုံးသင့္ေသာေနရာတြင္ သုံးျခင္းသည္ ျဖဳန္းျခင္းပင္ျဖစ္ေပသည္။ ဖဲရုိက္ေလာင္းကစားျခင္းသည္ ျဖဳန္းျခင္း ပင္ျဖစ္သည္။ ဟင္းတစ္ခြက္ျဖင့္ အရသာရွိ၍ အဟာရလည္းျဖစ္ႏိုင္မည္ဆိုလွ်င္ ဟင္းႏွစ္ခြက္ခ်က္ရန္လိုမည္ မဟုတ္ေပ။ မီးတစ္ပြင့္ျဖင့္ လိုအပ္ေသာအလင္းေရာင္ ရရွိႏိုင္ပါလ်က္ မီးႏွစ္ပြင့္ထြန္းျခင္းမွာလည္း ျဖဳန္းတီးျခင္းပင္ျဖစ္ေပ သည္။ လိုသည္ထက္ပို၍ သုံးျခင္းမွာ ျဖဳန္းတီးျခင္းပင္ျဖစ္၍ သုံးစြဲကုန္က်သည့္တန္ဖိုး အျပည့္အဝမသုံးျခင္းမွာ ျဖဳန္းတီးျခင္း ပင္ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အသုံးႏွင့္ အျဖဳန္းကို ခြဲျခားနားလည္ရန္ လိုအပ္ပါသည္။ ထိုမွ်သာမက ဝင္ေငြႏွင့္ မွ်တေအာင္ စီမံသုံးစြဲရန္လည္းလိုေပသည္။ ထြက္ေငြသည္ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် ဝင္ေငြထက္ မပိုလြန္သင့္ေပ။
ေငြဆိုသည္မွာ သုံးစြဲသေလာက္ကုန္က်ႏိုင္သည္ျဖစ္၍ လူ႔လိုအင္ဘက္မွၾကည့္လွ်င္လည္း လုံေလာက္သည္ဟူ၍ မရွိႏိုင္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္လိုအပ္သည့္အသုံးစရိတ္ကို သတ္မွတ္မည္ဆိုလွ်င္ ဝင္ေငြအားက ထိုစရိတ္ကို လိုက္မီႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။ ဝင္ေငြကိုၾကည့္၍ သုံးႏိုင္စြမ္းရွိသေလာက္အေပၚတြင္ မသုံးမျဖစ္သည့္ကိစၥကို ခြဲေဝသတ္ မွတ္ရေပမည္။ အေရးတႀကီးသုံးရမည့္ကိစၥ၊ ရွိသေလာက္ သုံးရမည့္ကိစၥတို႔ကို ခြဲျခားရေပမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိ ဝင္ေငြႏွင့္ ထြက္ေငြမွ်တေစ၍ တတ္ႏိုင္လွ်င္ ပိုလွ်ံေအာင္စုေဆာင္းရေပလိမ့္မည္။ စုေဆာင္းသည္ဆိုရာ၌လည္း ပိုမွလွ်ံမွဟူ၍ သေဘာမထားဘဲ ထိုက္သင့္သမွ်ကို ၿခိဳးၿခံဖယ္ခ်န္၍ ေနာင္ေရးအတြက္ စုေဆာင္းရပါမည္။ စီးပြားေရးတြင္ ဤသို႔သေဘာေပါက္ခဲ့လွ်င္ ဘဝအတြက္ အေျခခံမွန္ကန္လိမ့္မည္သာျဖစ္ေပမည္။
ထို႔ေၾကာင့္ လူ႔ဘဝတြင္ ပထမအရြယ္ ပညာသင္ခ်ိန္၊ ဒုတိယအရြယ္ ဥစၥာရွာခ်ိန္ႏွင့္ တတိယအရြယ္တြင္ ကုသိုလ္ရွာခ်ိန္ဟူ၍ သုံးပိုင္းခြဲျခား ညြန္ျပေလ့ရွိၾကေပသည္။ ဒုတိယအရြယ္၏ တာဝန္မွာ ဘဝ၏ တက္ၾကြလႈပ္ရွား ဆုံး၊ တာဝန္ႀကီးေလးဆုံး အပိုင္းပင္ျဖစ္၍ လူတစ္ေယာက္၏ ဘဝကံၾကမၼာကို ဆုံးျဖတ္ေသာ အပိုင္းလည္း ျဖစ္ေပ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုအပိုင္းတြင္ စီးပြားေရး၏ အဓိကက်ေသာအဆင့္မ်ား သုံးသပ္မည္ဆိုလွ်င္ ဘဝကို ျမွင့္တင္ေသာအဆင့္ႏွင့္ လူ႔ေလာကအတြက္ ျဖည့္စြမ္းဖန္တီးေသာအဆင့္တို႔အသီးသီးရွိေၾကာင္းေတြ႕ရသည္ဟု ေရးသားတင္ျပလိုက္ပါသည္။
ဆားမူးေပး(စႏၱားခမ္း)
Like On Facebook
Follow On Twitter
Subscribe On RSS