မိမိကိုယ္တိုင္က အေလးအနက္ထားၿပီး လုပ္ေဆာင္ခဲ့ျခင္းမရွိေသာ အလုပ္တစ္စံုတစ္ခုထံမွ ဘာအက်ဳိးတရားကိုမွ် မေမွ်ာ္လင့္ပါႏွင့္။ ေလာကမွာ လူတိုင္းသည္ အလုပ္မ်ားကို လုပ္ေဆာင္ေနၾကရသလုိ ေနာက္လည္း လုပ္ေဆာင္ၾကရဦးမည္ျဖစ္သည္။ လူသားတိုင္း အလုပ္တစ္ခုခုကို လုပ္ေဆာင္တာခ်င္းတူပါလ်က္ႏွင့္ ဘာေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕က ႀကီးပြားတိုးတက္ၾကၿပီး တခ်ဳိ႕ကမႀကီးပြား မတိုးတက္ၾကတာလဲ။ မည္သည့္အလုပ္မွ မလုပ္ပဲ မေအာင္ျမင္တာထက္ လုပ္ေဆာင္ေနပါလ်က္ႏွင့္ မေအာင္ျမင္တာကေတာ့ စဥ္းစားစရာတစ္ခုျဖစ္ေနပါသည္။
လူခ်င္းလည္းတူသည္၊ လုပ္ေဆာင္မႈခ်င္းလည္းတူသည္၊ အခ်ိန္ခ်င္းလည္းတူပါလ်က္ႏွင့္ အဘယ္ေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕သူသာ ႀကီးပြားသြားတာလဲ။ တခ်ဳိ႕ရွိၾကတယ္…တစ္ေယာက္ေယာက္ေအာင္ျမင္aနတာကိုေတြ႕ရင္ “ ဒီေကာင္ အရင္က…ငါႏွင့္ ေက်ာင္းေနဖက္ ဘာမွမဟုတ္ဘူး…အခုမွ ႀကီးပြားတာ… ” လို႔ ေျပာေလ့ရွိၾကတယ္။ ဘာမွမဟုတ္ပဲ ႀကီးပြားသြားဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတဲ့အရာသည္ ထီေပါက္သလုိ ရုတ္တရက္ေရာက္လာသည့္ အရာမဟုတ္ေပ။ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈမ်ားစြာျဖင့္ တျဖည္းျဖည္းေရာက္လာတတ္ေသာ အရာပင္ျဖစ္သည္။ အတူတူလုပ္ေဆာင္ေနရင္း တခ်ဳိ႕သူက ေအာင္ျမင္ႀကီးပြားသြားၿပီး မိမိက မေအာင္ျမင္မႀကီးပြားျခင္းမွာ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာ သိဖို႔လိုအပ္ပါသည္။ အဓိက အခ်က္ကေတာ့ “ အလုပ္ကို အာရုံစူးစိုက္မႈအေကာင္းဆံုး ျပဳလုပ္သည့္လူ ” သည္သာ ေအာင္ျမင္သြားမည္။ ဘယ္အရာကိုမဆို အာရုံစူးစုိက္မႈအျပည့္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ျခင္းေၾကာင့္ အလုပ္ကို ပိုၿပီးေတာ့ ကၽြမ္းက်င္လာပါသည္။ ကၽြမ္းက်င္မႈ ရွိလာေလေလ အခြင့္အေရးႏွင့္ လုပ္ပိုင္ခြင့္လည္း ပိုၿပီးရလာ ေလေလျဖစ္သည္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ အလုပ္လုပ္သည့္ေနရာမွာ အလုပ္ထဲကို ရာႏႈန္းျပည့္စူးစုိက္ၿပီးလုပ္ျခင္းျဖင့္ အလုပ္ကို ကၽြမ္းက်င္လာေစသည္။ ကၽြမ္းက်င္မႈရွိေတာ့ ႏွစ္သက္မႈပါ ရွိလာသည္။ မိမိလုပ္ေဆာင္သည့္ အလုပ္ကို ကၽြမ္းက်င္ႏွစ္သက္မႈရွိစြာႏွင့္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ၿပီဆိုလွ်င္ မိမိသည္ ေအာင္ျမင္မႈလမ္းေၾကာင္းေပၚကို ေရာက္ဖို႔အခြင့္အေရးရသြားျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုသို႔မဟုတ္ပဲ တစ္ခုခုကို စမ္းလုပ္ၾကည့္မယ္၊ လုပ္ေဆာင္ကတည္းက အာရုံစူးစုိက္မႈက မျပည့္၀ေတာ့ ကၽြမ္းက်င္မႈက မရွိ၊ ကၽြမ္းက်င္မႈမရွိေတာ့ အခက္အခဲမ်ားႀကံဳလာျခင္း၊ ႀကံဳလာသည့္အခက္အခဲကို မေျဖရွင္းႏိုင္ေတာ့ မေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ျဖစ္မည္။ မိမိလုပ္ေဆာင္သည့္ အလုပ္ကိုမွ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္သည့္ လူတစ္ေယာက္အဖို႔ အဲဒီအလုပ္မွာ ေအာင္ျမင္ဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ဤသည္မွာ အလုပ္လုပ္တာခ်င္းတူပါလ်က္ႏွင့္ ေအာင္ျမင္မႈရျခင္း၊ မရျခင္းကို အာရုံစူးစုိက္မႈျဖင့္ ပိုင္းျခားႏိုင္သည္။ အာရုံစူးစုိက္မႈျပည့္၀စြာျဖင့္ မိမိအလုပ္ကို လုပ္ေဆာင္သည့္သူသည္ မိမိအလုပ္ကို ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးသည့္သူ၊ မိမိအလုပ္ကို ေလးစားမႈရွိသည့္သူသည္ ေအာင္ျမင္မႈ ရရွိမည့္သူလည္း ျဖစ္သည္။
လမ္းဆိုသည္မွာ ျမန္ဖို႔ထက္ မွန္ဖို႔က ပိုၿပီးေတာ့အေရးႀကီးပါသည္။ လူအထင္ႀကီးေအာင္ ျပဳလုပ္တာထက္ မိမိလုပ္ရပ္က လူအထင္ႀကီးစရာျဖစ္လာတာကို ပိုၿပီးဂုဏ္ယူပါ။ တမင္တကာဖန္တီးၿပီး ျပဳလုပ္စရာမလိုပါ။ မိမိလက္ရွိ ျပဳလုပ္ေနသည့္ အလုပ္ကိုပဲ ရာႏႈန္းျပည့္ အာရုံစူးစုိက္မႈ အျပည့္အ၀ထားၿပီးျပဳလုပ္ပါက ေအာင္ျမင္မႈႏွင့္ ထိုက္တန္သည့္ လူျဖစ္လာမည္ျဖစ္သည္။ ေရစုန္ေမွ်ာေနသည့္သူေတြထက္ ေရဆန္တက္ရသည္ကို ပိုၿပီးႏွစ္သက္သည့္သူသည္သာ ေအာင္ျမင္မႈပန္းတိုင္ကို ေထြးေပြ႕ထားႏိုင္မည္မွာမလႊဲပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္မႈဆီကို အေရာက္လွမ္းဖို႔ လုပ္ေဆာင္မႈေပၚအာရုံစူးစုိက္ၾကပါစို႔။
ပအို၀္းမူေပ(စႏၱာခမ္း)
ကိုးကားခ်က္ - သတိုးႏြယ္(သင္ဘာေၾကာင့္ ခုထိမေအာင္ျမင္ေသးတာလဲ)
Like On Facebook
Follow On Twitter
Subscribe On RSS