ျပည္ေထာင္စုသမၼတျမန္မာႏိုင္ငံသည္ တည္ေနရာနယ္နိမိတ္အရ ကမၻာ႔အင္အားႀကီးႏိုင္ငံ ႏွစ္ႏုိင္ငံၾကားတြင္ တည္ရွိၿပီး မတူညီေသာတုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ား၊ မတူညီေသာယဥ္ေက်းမႈမ်ား၊ မတူညီေသာ ဓေလ့ထံုးစံမ်ား၊ မတူညီေသာဘာသာစကားမ်ားျဖင့္ အေရာင္အေသြးစံုလင္ေသာ ပန္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ အမိဥယ်ာဥ္ႀကီးဟုေခၚေသာ အမိျမန္မာႏိုင္ငံကို ကိုယ္စီအလွျခယ္ေနၾကပါသည္။ ထို႔အျပင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသားမ်ားသည္လည္း ေခတ္အဆက္ဆက္မွ သက္ဦးဆံပိုင္ဘုရင္စနစ္၊ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕စနစ္၊ ပေဒသရာဇ္စနစ္၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ စေသာစနစ္ဆိုးေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ၏ ႏွိပ္စက္မႈဒဏ္ကို ႏွစ္ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ ခါးစည္းခံခဲ့ရသည္။ ထို႔အျပင္ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ ၀ိုင္း၀န္းႀကိဳးပမ္းမႈမ်ားေၾကာင့္ ၁၉၄၈-ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ(၄) ရက္ေန႔တြင္ ကိုလိုနီိနယ္ခ်ဲ႕အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ နုိင္ငံေရးမတည္ၿငိမ္မႈမ်ားေၾကာင့္ စစ္အစိုးရက ႏိုင္ငံေတာ္၏အာဏာကို သိမ္းယူခဲ့ၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ ျပည္သူလူထုမ်ားသည္ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈစနစ္ ေအာက္သို႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတစ္ဖန္က်ေရာက္ခဲ့ျပန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကမၻာ႔အလယ္တြင္ ခြ်တ္ၿခံဳက်ေနေသာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကို ျပန္လည္ဦးေမာ့လာႏုိင္ေစရန္ ျပည္သူတုိ႔၏ ပူးေပါင္းႀကိဳပမ္း အားထုတ္မႈႏွင့္ ႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရ၏အေျမာ္အျမင္ႀကီးမားမႈေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေတာ္၏ အသက္ေသြးေၾကာျဖစ္ေသာ၂၀၀၈ - ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ေရးဆြဲအတည္ျပဳႏုိင္ခဲ့ၿပီး ၂၀၁၀-ခုႏွစ္ နုိ၀င္ဘာလ(၇) ရက္ေန႔တြင္ ပါတီစံုဒီမိုကေရစီေရြးေကာက္ပြဲႀကီးကိုလည္း ေအာင္ျမင္စြာက်င္းပႏိုင္ခဲ့သည္။ ၂၀၁၀ အလြန္ ၂၀၁၅ အေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ျပည္သူမ်ား၏ မဲေပးေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္မႈႏွင့္အတူ ဒီမိုကေရစီအစိုးရ(အရပ္သားစစ္စစ္အစိုးရ)က အာဏာရလာခဲ့ျပန္သည္။ ၄င္းကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ပုဂံေခတ္ သက္ဦးဆံပို္င္ဘုရင္စနစ္မွ ယေန႔ ဒီမိုကေရစီေခတ္ ဒီမိုကေရစီအစိုးရ လက္ထက္အထိ အစိုးရတစ္ဆက္ၿပီးတစ္ဆက္ ေျပာင္းလဲအုပ္ခ်ဳပ္ေနၾကကာ အုပ္ခ်ဳပ္မႈစနစ္လည္း ေကာင္းသထက္ေကာင္းေအာင္ တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး ေျပာင္းလဲစမ္းသပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေနၾကသည္ကိုလည္း စာဖတ္သူတုိ႔ အသိပင္ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
သို႔ေသာ္ ေခတ္ႏွင့္အစိုးရမည္မွ်ပင္ေျပာင္းလဲေစကာမူ မိမိတို႔ပအို၀္းလူမ်ိဳးတုိ႔အခ်င္းခ်င္းတုိ႔၏ တြဲထားေသာလက္သည္ ၿမဲသည္ထက္ၿမဲေအာင္ ယေန႔တုိင္ဆက္လက္တြဲထားေနၾကေသးသကဲ့သို႔ ဆုပ္ကိုင္ရရွိေနေသာအခြင့္အေရးမ်ားကိုလည္း မိမိရရဆုပ္ကိုင္ရင္း မိမိတုိ႔ေရာက္ရွိလုိေသာ ပန္းတုိင္ကို အရွိန္အဟုန္မပ်က္ တစိုက္မတ္မတ္ဦးတည္ေနသည္ကိုလည္း မိမိတို႔မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕ပင္ျဖစ္လိမ့္မည္။ မိမိအဘယ္ေၾကာင့္ ယခုကဲ့သို႔ေျပာဆုိေနသနည္းဟု ေမးလာလွ်င္လည္း သက္ေသျပရန္အဆင္သင့္ပင္ျဖစ္သည္။ ပထမအခ်က္အေနျဖင့္ ေခတ္အဆက္ဆက္အစိုးရက က်င္းပျပဳလုပ္ေပးခဲ့ေသာ ေရြးေကာက္ပြဲတုိင္းတြင္ အႏိုင္မရရွိဘဲ လက္ဗလာျဖင့္ျပန္လာရသည့္ သမိုင္းမရွိျခင္းသက္ေသသည္ မိမိတုိ႔လူမ်ိဳးတို႔၏ တြဲထားေသာလက္မျဖဳတ္ဘဲ ၿမဲသည္ထက္ၿမဲေအာင္ ဆက္လက္တြဲထားျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ဒုတိယအခ်က္အေနျဖင့္ အစိုးရမည္မွ်ပင္ေျပာင္းလဲေစကာမူ ေခတ္အဆက္ဆက္က မိမိတုိ႔ပအို၀္းအမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္တို႔သည္ ဆိုးတူေကာင္းဘက္ပူးေပါင္းကာ လက္တြဲမျဖဳတ္ဘဲ ရသမွ်အခြင့္အေရးကို ႏုိင္ငံေရးနည္းလမ္းျဖင့္ မိမိရရဆုပ္ကို္င္တတ္ျခင္းသည္လည္း အခြင့္အေရးမ်ား ဆုပ္ကိုင္ထားေသာလက္မျဖဳတ္ဘဲ မိမိရရဆုပ္ကိုင္ထားတတ္ၾကသည္ဟူေသာ သက္ေသမ်ားျဖင့္ သက္ေသျပသြားမည္ျဖစ္သည္။
ပထမအခ်က္ကို သက္ေသျပရလွ်င္ ၁၉၅၂ - ခုႏွစ္တြင္ က်င္းပျပဳလုပ္ေသာ ပထမအႀကိမ္ ပါလီမန္ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ျပည္ေထာင္စုပအို၀္းအမ်ိဳးသားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္(ပအမဖ)မွ ပါလီမန္အမတ္(၃)ဦး ျဖစ္ေသာ ေညာင္ေရႊအေရွ႕ဘက္ မဲဆႏၵနယ္မွ ဦးေအာင္သာ၊ မိုင္းပြန္ေတာင္ မဲဆႏၵနယ္မွ ဦးရွမ္းခင္ႏွင့္ ရပ္ေစာက္ မဲဆႏၵနယ္မွ ဦးစံေအာင္တုိ႔က အသီးသီးအႏိုင္ရရွိခဲ့သည္။ ထို႔အျပင္ ၁၉၅၆-ခုႏွစ္ ဒုတိယအႀကိမ္ ပါလီမန္ေရြးေကာက္ပြဲတြင္လည္း ျပည္ေထာင္စုပအို၀္းအမ်ိဳးသားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္(ပအမဖ)မွ ပါလီမန္အမတ္တစ္ဦးျဖစ္ေသာ လြယ္လံုသာမိုင္းခမ္း မဲဆႏၵနယ္မွ ဦးေထြးလံုက အႏုိင္ရရွိခဲ့သည္။ ၁၉၆၀-ခုႏွစ္တြင္ က်င္းပျပဳလုပ္ေသာ တတိယအႀကိမ္ ပါလီမန္ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ျပည္ေထာင္စုပအို၀္း အမ်ိဳးသားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္(ပအမဖ)မွ အမတ္(၃)ဦးျဖစ္ေသာ လြယ္လံုသာမိုင္းခမ္း မဲဆႏၵနယ္မွ ဦးေက်ာ္စိန္၊ ေညာင္ေရႊအေရွ႕ဘက္မဲဆႏၵနယ္မွ ဦးလွေဖႏွင့္ လြိဳင္လင္မဲဆႏၵနယ္မွ ဦးျဖဴတုိ႔က အသီးသီးအႏုိင္ရရွိ ခဲ့ပါသည္။ ၁၉၉၀-ခုႏွစ္၊ နုိ၀င္ဘာလ(၂၇)ရက္ေန႔တြင္ က်င္းပေသာ ပါတီစံုဒီမိုကေရစီအေထြေထြ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ျပည္ေထာင္စုပအို၀္းအမ်ိဳးသားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္(ပအမဖ)မွ ကိုယ္စားလွယ္(၁၅)ဦး ၀င္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့ရာ ပင္ေလာင္းမဲဆႏၵနယ္မွ ဦးေမာင္ႀကီး၊ ဆီဆုိင္မဲဆႏၵနယ္မွ ဦးခြန္စိန္၀င္းႏွင့္ ဟုိပံုးမဲဆႏၵနယ္မွ ဦးစံလွ စုစုေပါင္းပါလီမန္အမတ္(၃)ဦးတို႔က အႏိုင္ရရွိခဲ့ပါသည္။ ထို႔အျပင္ ၁၉၅၀-ခုႏွစ္၊ မတ္လ(၂)ရက္ေန႔တြင္ စတင္ဖြဲ႕စည္းခဲ့ေသာ ျပည္ေထာင္စုပအို၀္းအမ်ိဳးသားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္(ပအမဖ) မွ ၂၀၁၀-ခုႏွစ္၊ မတ္လ(၂၄)ႏွင့္(၂၅)ရက္ေန႔တြင္ က်င္းပျပဳလုပ္ေသာ ပဥၥမအႀကိမ္ ပအို၀္းအမ်ိဳးသား ညီလာခံ၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အရ ပအို၀္းအမ်ိဳးသားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္(PNO)ပါတီအျဖစ္ ေျပာင္းလဲဖြဲ႕စည္းကာ စာေရးသူတို႔ သိတတ္ေသာအရြယ္ေရာက္လာသည္သာမက မိမိတုိ႔မ်က္စိေရွ႕တြင္ ကိုယ္တုိင္ ကိုယ္က်ျမင္ေတြ႕ခြင့္ရခဲ့ေသာ ၂၀၁၀ - ခုႏွစ္၊ နုိ၀င္ဘာလ(၇)ရက္ေန႔တြင္ က်င္းပျပဳလုပ္ေသာ သမိုင္း၀င္ အေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲႀကီးကို ၀င္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့ရာ ပအို၀္းကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေဒသ၊ ရွမ္းျပည္နယ္ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္မဲဆႏၵနယ္အမွတ္(၉)မွ ဦးေန၀င္းထြန္း၊ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားျဖစ္ေသာ ပင္ေလာင္းၿမိဳ႕နယ္မွ ဦးခြန္ေမာင္ေသာင္း၊ ဟိုပံုးၿမိဳ႕နယ္မွ ဦးခြန္သိန္းေဖ ႏွင့္ ဆီဆုိင္ၿမိဳ႕နယ္မဲဆႏၵနယ္မွ ဦးခြန္၀င္းကို၊ ျပည္နယ္လြႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား ျဖစ္ေသာ ပင္ေလာင္းၿမိဳ႕နယ္ မဲဆႏၵနယ္(၁)မွ ဦးခြန္လွဆန္းႏွင့္ မဲဆႏၵနယ္(၂)မွ ဦးခြန္ေအာင္ႏုိင္ဦး၊ ဟိုပံုးၿမိဳ႕နယ္ မဲဆႏၵနယ္(၁)မွ ဦးခြန္ေအးေမာင္ႏွင့္ မဲဆႏၵနယ္(၂)မွ ဦးခြန္စံလြင္၊ ဆီဆုိင္ၿမိဳ႕နယ္ မဲဆႏၵနယ္(၁)မွ ဦးခြန္လွသိန္းႏွင့္ မဲဆႏၵနယ္(၂)မွ ဦးခြန္ေမာင္ပယ္ စုစုေပါင္းအမတ္(၁၀)ဦးျဖင့္ ၀င္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့ၿပီး ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့သည့္မဲဆႏၵတုိင္းတြင္ၿပိဳင္ဘက္ပါတီမ်ားကို အျပည့္(သို႔) (၁၀၀) ရာခိုင္ႏႈန္း အျပတ္အသတ္ အႏိုင္ရရွိခဲ့သည္။ ထို႔အျပင္ လြန္ေလၿပီးေသာ ၂၀၁၅-ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ(၈) ရက္ေန႔တြင္ က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ပါတီစံုဒီမိုကေရစီေရြးေကာက္ပြဲတြင္ တစ္ႏုိင္ငံလံုးအေနျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးပါတီေပါင္း (၉၁)ခု၀င္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကရာ၊ ရွမ္းျပည္နယ္တြင္ ႏုိင္ငံေရးပါတီေပါင္း(၂၀)ႏွင့္ တစ္သီးပုဂၢလပါတီ (၁)ခု ၀င္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ႏိုင္ငံေရးပါတီေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ ၀င္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ ၾကေသာ္လည္း ႏုိင္ငံေရးပါတီေပါင္း(၂၂)ပါတီႏွင့္ တစ္သီးပုဂၢလပါတီ(၁)ခုသာ အႏိုင္ရရွိၾကသည္။ အျခားညီေနာင္တိုင္းရင္းသားအခ်ိဳ႕သည္ ၄င္းတုိ႔၏ ဘူမိနက္သန္နယ္ေျမမ်ားတြင္ ၿပိဳင္ဘက္ပါတီမ်ား၏ အလွဲထုိးျခင္းကိုခံခဲ့ေသာ္လည္း ပအို၀္းလူမ်ိဳးတို႔သည္ မိမိတုိ႔၏ ဘူမိနက္သန္နယ္ေျမျဖစ္ေသာ ပအို၀္းကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေဒသအတြင္းရွိ မဲဆႏၵနယ္တုိင္းတြင္ ၿပိဳင္ဘက္မ်ားကုိ အလွဲထိုးကာ ပအို၀္းလူမ်ိဳးမ်ား၏ စည္းလံုးညီညြတ္မႈကို သက္ေသျပကာ ၿပိဳင္ဘက္ပါတီမ်ားအား သတိေပးေခါင္းေလာင္းသံထိုးျပလိုက္သည္ကိုၾကည့္ကာ ပအို၀္းလူမ်ိဳးျဖစ္ရသည္ကို မိမိကိုယ္ကိုမိမိ ျပန္လည္ဂုဏ္ယူ၍မဆံုးပင္ျဖစ္မိသည္။ အျခားၿပိဳင္ဘက္ပါတီမ်ားက ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးသြားေသာ္ “ပအို၀္းလူမ်ိဳးတုိ႔သည္ ေခါင္းေဆာင္စကားသည္သာအမွန္ဟုမွတ္ယူၾကကာ အမွားအမွန္ကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာတတ္ေသာ အသိပညာနည္းပါးသည္” ဟု မနာလုိမရႈစိမ့္ေသာစိတ္ျဖင့္ တစ္ဖက္သတ္စြပ္စြဲၾကသည္လည္းရွိခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ မိမိအေနျဖင့္ အသိပညာနည္းပါးသည္ ဟုစြပ္စြဲ ၾကသည္မွာ လက္မခံေပ။ ေခါင္းေဆာင္စကားကို ေျမ၀ယ္မက်တန္ဖ္ိုးထားကာ နားေထာင္ၾကသည္။ စည္းလံုးၾကသည္ဟုသာမွတ္ယူကာ ပအို၀္းလူမ်ိဳးျဖစ္ရသည္ကိုပင္ မိမိကိုယ္မိမိပုိ၍ ပီတိျဖာေနမိျပန္သည္။ ထိုသက္ေသသည္ ပထမအခ်က္ျဖစ္ေသာ ေခတ္အဆက္ဆက္အစိုးရက က်င္းပျပဳလုပ္ေပးခဲ့ေသာ ေရြးေကာက္ပြဲတုိင္းတြင္ အႏိုင္မရရွိဘဲ လက္ဗလာျဖင့္ျပန္လာရသည့္ သမိုင္းမရွိျခင္းသက္ေသပင္ျဖစ္သည္။
ဒုတိယအခ်က္ျဖစ္ေသာ အစိုးရမည္မွ်ပင္ေျပာင္းလဲေစကာမူ ေခတ္အဆက္ဆက္က မိမိတုိ႔ ပအို၀္းအမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္တို႔သည္ ဆိုးတူေကာင္းဘက္ပူးေပါင္းကာ လက္တြဲမျဖဳတ္ဘဲ ရသမွ်အခြင့္အေရးမ်ားကို မိမိရရဆုပ္ကို္င္တတ္ျခင္းဟူေသာ အခ်က္မ်ားျဖင့္ သက္ေသျပသြားမည္ျဖစ္သည္။ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္ခဲ့ေသာ အစိုးရမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ သက္ဦးဆံပိုင္ဘုရင္စနစ္၊ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕စနစ္၊ ဖက္ဆစ္စနစ္၊ ပေဒသရာဇ္စနစ္၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္မွသည္ ယေန႔ဒီမိုကေရစီစနစ္ထိ မိမိတို႔ပအို၀္းအမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္တုိ႔သည္ တက္လာေသာ မည္သည့္ အစိုးရမဆုိ ယေန႔တုိင္လက္တြဲဆဲ၊ လက္တြဲၿမဲျဖစ္သည္။ ပအို၀္းအမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္တို႔သည္လည္း “မည္သည့္အစိုးရတက္သည္ျဖစ္ေစ မိမိတို႔ႏိုင္ငံတိုးတက္ရန္အလို႔ငွာ မိမိတို႔ပူးေပါင္းဖို႔ အဆင္သင့္” ဟုေျပာၾကားခဲ့ဖူးသည္။ အဓိက မိမိတုိ႔လူမ်ိဳး၊ မိမိတုိ႔ေဒသဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ရန္သာျဖစ္သည္ဟု မိမိတို႔ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ႏွလံုးသြင္းထားၾကသည္။ ပအို၀္းအမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္တို႔သည္လည္း “သန္မာ၍ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းရွိေသာ ကုကၠိဳပင္ထက္ ေလတိုက္ရာလိုက္ယိမ္းတတ္ေသာ ၀ါးရံုပင္က ေလမုန္တိုင္းဒဏ္ပို၍ ခံနုိင္ရည္ရွိသည္” ဟူေသာမူကို ႏွလံုးသြင္းထားဟန္တူပါသည္။ မိမိတို႔ေခါင္းေဆာင္တို႔သည္လည္း ေခတ္မည္မွ်ပင္ ေျပာင္းလဲေစကာမူ အစိုးရႏွင့္ မိမိတို႔ပအို၀္း လူမ်ိဳးတုိ႔၏ တြဲထားေသာလက္သည္ၿမဲသည္ထက္ၿမဲကာ အစိုးရထံမွမိမိတို႔ဆုပ္ကိုင္ရရွိေနေသာ အခြင့္အေရးမ်ားကိုလည္း မိမိရရဆုပ္ကိုင္ရင္း မိမိတုိ႔လုိခ်င္ေသာပန္းတုိင္ကို အရွိန္အဟုန္မပ်က္ တစိုက္မတ္မတ္ ဆက္လက္ဦးတည္ေနပါလိမ့္မည္ဟု မိမိယံုၾကည္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ မိမိတို႔ပအို၀္းလူးမ်ိဳးတုိ႔၏ စည္းလံုးမႈအားေကာင္းျခင္းေၾကာင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ေခတ္အဆက္ဆက္ အစိုးရမည္မွ်ပင္ေျပာင္းလဲေစကာမူ အစိုးရမွက်င္းပျပဳလုပ္ေပးေသာ ေရြးေကာက္ပြဲတုိင္းတြင္ လက္ဗလာျဖင့္ ပြဲၿပီး၍ဖ်ာသိမ္းကာျပန္ရသည့္ အျဖစ္မ်ိဳးႏွင့္တစ္ခါမွ မႀကံဳဖူးေသးေပ။ အႏိုင္ကိုရင္ခြင္ပိုက္၍ ျပန္လာခဲ့သည့္အျဖစ္မ်ိဳးျဖင့္သာ ႀကံဳေတြ႕ရျခင္းသည္ စည္းလံုးျခင္း၏ အက်ိဳးတရားမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိတုိ႔လိုခ်င္ေသာအခြင့္အေရး၊ မိမိတို႔ ေရာက္လိုေသာပန္းတုိင္ကို တစ္ေန႔တစ္ျခားေသြဖယ္မသြားေစရန္ႏွင့္ တစ္ေန႔တစ္ျခား ပိုမိုနီးကပ္လာေစရန္ ဆက္လက္စည္းလံုးၾကပါ။ ေခါင္းေဆာင္စကားကို ဆက္လက္နားေထာင္ၾကပါဟု တုိက္တြန္းလိုပါသည္။ မိမိတုိ႔သာ ဆက္လက္စည္းလံုးမည္ဆုိလွ်င္ မည္သည့္ေရြးေကာက္ပြဲမဆို ယခုက်င္းပ ေပးလွ်င္ ယခုလည္းျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္မည္။ ေနာင္မွက်င္းပေပးလွ်င္ ေနာင္လည္း ဆက္လက္ျဖတ္ေက်ာ္ နုိင္မည္ဟု မိမိအျပည့္အ၀ယံုၾကည္သည္။ ဆက္လက္စည္းလံုးမည္ဆုိလွ်င္ “မည္သည့္ၿပိဳင္ဘက္မဆုိ အလွဲထိုးဖို႔ အင္အားမ်ားကုိ ကြ်ႏု္ပ္တုိ႔ပိုင္ဆုိင္ေနၿပီ” ဟု ၿပိဳင္ဘက္မ်ားကို ယခုကတည္းကပင္ ေၾကြးေၾကာ္၍စိန္ေခၚလိုက္ခ်င္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိတို႔ပအို၀္းလူမ်ိဳးမ်ားသည္လည္း မည္သည့္ အေဆာင္အေယာင္၊ မည္သည့္နည္းလမ္းမ်ားႏွင့္မဆို ျဖားေယာင္းလာလွ်င္ “ပအို၀္းလူမ်ိဳးမ်ားသည္ ခရစ္နွစ္(၁၀၅၇)ခုႏွစ္ကတည္းကပင္ သထံုျပည္ပ်က္ၿပီး မႏုဟာမင္း၊ မိဖုရား၊ အေျခြအရံမ်ား၊ ရဟန္းပညာရွိ၊ လူပညာရွိမ်ားပါေတာ္မူသြားၿပီး ဦးေဆာင္သူမရွိသည့္ေနာက္ပိုင္း လူမ်ိဳးျခားမ်ား၏ ဖိႏွိပ္မႈဒဏ္ကုိမခံႏိုင္၍ စစ္ေျပးဘ၀၊ အပယ္ခံဘ၀ျဖင့္ ရန္သူမ်ားကို တိမ္းေရွာင္ထြက္ေျပး ေနခဲ့ရသည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း(၁၀၀၀)ျပည့္ေတာ့မည္ပါလား” ဟူေသာသမိုင္းကို ျပန္လည္အမွတ္ရကာ နားေထာင္သင့္နားမေထာင္သင့္ကို မိမိကိုယ္ကို ျပန္လည္ဆံုးျဖတ္ေစလိုပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာင္အနာဂါတ္တြင္ မိမိတို႔လူမ်ိဳးကုိ မိမိလူမ်ိဳးသာျပန္အုပ္ခ်ဳပ္ၿပီး ေဒသဖြံ႕ၿဖိဳးေရးလုပ္ငန္းကို ပိုမိုလုပ္ကိုင္လာႏိုင္ေစရန္အလို႔ငွာ ေခတ္အဆက္ဆက္က ပအို၀္းလူမ်ိဳးမ်ားသည္ စည္းစည္းလံုးလံုး ျဖင့္ေနထုိင္လာခဲ့ၾကသည္ဟူေသာသမိုင္းကို ေျခႏွင့္မဖ်က္မိပါေစႏွင့္။ သမိုင္းကေပးေသာ သင္ခန္းစာမ်ားကို ျပန္လည္အမွတ္ရ၍ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ တြဲထားေသာလက္မ်ားကို မျဖဳတ္ၾကပါႏွင့္။ ၿမဲသထက္ၿမဲေအာင္ ဆက္လက္တြဲထားပါ။ မိမိတုိ႔လူမ်ိဳးမ်ားလိုခ်င္ေတာင့္တေနေသာ မိမိတို႔၏ အႏၱိမပန္းတုိင္ကို တည့္တည့္မတ္မတ္ျဖင့္ အျမန္ေရာက္ရွိလိုမည္ဆုိပါက မိမိတို႔လူမ်ိဳးကို ဦးေဆာင္ေနေသာ ေခါင္းေဆာင္တို႔သည္လည္း ေနာက္တက္လာမည့္ မည္သည့္အစိုးရပင္ျဖစ္ေစကာမူ အတူတကြ လက္တြဲ၍ မိမိတို႔လူမ်ိဳး၊ မိမိတို႔ေဒသဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ေစရန္အလို႔ငွာ မိမိတို႔လက္၀ယ္တြင္ ရရွိေနေသာ အခြင့္အေရးမ်ားကို မဆံုးရႈံးေစရန္ႏွင့္ ၄င္းအခြင့္အေရးမ်ားဆုပ္ကိုင္ထားေသာလက္မ်ားကိုလည္း မျဖည္ၾကပါႏွင့္။ တင္းသည္ထက္တင္းေနေအာင္ ဆက္လက္ဆုပ္ကိုင္ထားပါ။ ေနာက္လိုက္ျဖစ္ေသာ မိမိတုိ႔ပအို၀္းျပည္သူတုိ႔သည္လည္း စည္းစည္းလံုးလံုးျဖင့္ဆက္လက္ေနထုိင္ၾက၍ “လာမည့္မည္သည့္ ေရြးေကာက္ပြဲမဆို အႏုိင္ရမွျဖစ္မည္” ဟူေသာ အေတြးမ်ားကို မိမိတို႔စိတ္ႏွလံုးထဲတြင္သြင္းထားၾကပါ။ မိမိတုိ႔လူမ်ိဳး၊ မိမိတို႔ေဒသပိုမိုဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္လာေအာင္ ဦးေဆာင္ေနသူမ်ားကိုလည္း အျပဳသေဘာ ေဆာင္ေသာ အႀကံဳခ်က္မ်ားျဖင့္ ေ၀ဖန္သံုးသပ္ေပးၾကပါ။ အႀကံဥာဏ္ေကာင္းမ်ားကို ၀ိုင္းေပးၾကပါ။ နည္းေပးလမ္းျပမ်ားျပဳလုပ္ေပးၾကပါ။ ပအို၀္းဆိုတာ “တစ္အို၀္းတည္း၊ တစ္ေသြးတည္း တစ္သံတည္း၊ တစ္မိန္႔တည္းသာျဖစ္ေၾကာင္း၊ စည္းလံုးမႈအားေကာင္းေၾကာင္း၊ မိမိတို႔ေခါင္းေဆာင္ ေျပာေသာစကားကို ေျမ၀ယ္မက်နားေထာင္ၾကပါေၾကာင္း” ဟူေသာသမုိင္းသက္ေသကို ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းၾကပါ။ လက္ဆင့္ကမ္းၾကပါ။ ဆီဆုိင္ၿမိဳ႕၊ ဇ၀နာရာမပရိယတၱိစာသင္တုိက္၊ ဆရာေတာ္ဘဒၵႏၲေကာ၀ိဒ မိန္႔ၾကားေတာ္မူေသာ “ျဖြမ္းဗူ;ေရာင္းရ်ဴ; ပ,လီ၀,သီ” ဟူေသာ ၾသ၀ါဒစကားကိုႏွလံုးမူၾကပါကုန္ေလာ။ ပအို၀္းျပည္သူတုိ႔သည္လည္း တြဲထားေသာလက္မ်ားကို မျဖဳတ္ၾကပါႏွင့္။ ၿမဲသည္ထက္ၿမဲေအာင္ ဆက္လက္တြဲထားပါ။ ပအို၀္းလူမ်ိဳးအတြက္ဦးေဆာင္သူတုိ႔သည္လည္း မိမိတို႔လူမ်ိဳး၊ မိမိတို႔ေဒသဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္ေစေရးအတြက္ အစိုးရထံမွ ႏုိင္ငံေရးနည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ရရွိေသာ အခြင့္အေရးမ်ား ဆုပ္ကိုင္ထားေသာလက္မ်ားကို မျဖည္ၾကပါႏွင့္။ တင္းသည္ထက္တင္းေအာင္ ဆက္လက္ဆုပ္ကိုင္ထားပါ။ သို႔မွသာလွ်င္ မိမိတို႔လူမ်ိဳးမ်ား ျမင္လိုေသာ၊ မိမိတို႔ျဖစ္ေစလိုေသာ၊ မိမိတုိ႔ေတာင့္တေနေသာ မိမိတုိ႔အနာဂါတ္ ပန္းတုိင္ကိုအေကြ႕အေကာက္မရွိ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ျဖဴးျဖဴးျဖင့္ တစ္ရက္တစ္ျခား ပိုမိုနီးကပ္လာပါလိမ့္မည္ဟု တုိက္တြန္းေရးသားလုိက္ရပါသည္။
သာ;ယာ;ေလလင္း နီ,ပအုိ၀္;ခမ္း
ခြန္ေယြးယဲင္
(ခမ္းစႏၱာ;ေဟ့,)
Like On Facebook
Follow On Twitter
Subscribe On RSS