ေလာကတြင္သဘာ၀ျဖစ္စဥ္ႀကီးရွိသည္။ သဘာ၀ျဖစ္စဥ္အတြင္းမွ မည္သူမွ်မေက်ာ္လႊားႏိုင္ေပ။ သဘာ၀ တရားႀကီးသည္သူ႕သေဘာ သူေဆာင္၍ မရပ္မနားလည္ပတ္ေနသည္။ ထိုသို႔မရပ္မနား လည္ပတ္ေနေသာ နိယာမတရားမ်ားေအာက္တြင္ လူသားသည္ က်င္လည္ရုန္းကန္ေနရေပသည္။
ကမၻာေလာကႀကီးအား ေနႏွင့္လတို႔၀န္းရံလ်က္ ေန႔ႏွင့္ညကို ျဖစ္ေစသည္။ ထိုေန႔ႏွင့္ညအခ်ိန္ကာလမ်ားမွ သီတင္းပတ္ (လ၊ႏွစ္)မ်ားျဖစ္၍ ရာသီစက္၀န္းသည္ လည္ပတ္ေနရေပသည္။ ပန္းမ်ားပြင့္၍ လည္းေကာင္း၊ ေႏြမိုးေဆာင္းေျပာင္း၍လည္းေကာင္း၊ ရာသီစက္၀န္းသည္လည္ပတ္ရေပသည္။ ထိုအခ်ိန္ကာလစကၠန္႔၊ မိနစ္၊ နာရီ၊ ရာသီမ်ားသည္ ဘ၀၏ခရီးတာအခ်ိန္အခါျဖစ္သည္။
ျမစ္၊ ေခ်ာင္း၊ အင္းအိုင္၊ ေရျပင္သမုဒၵရာတို႔သည္ မျပတ္ေသာအလွ်င္ျဖင့္ စီးဆင္းေနၾကသည္။ လေရာင္၏ဆြဲအားေၾကာင့္ သမုဒၵရာေရျမင့္တက္ျခင္း၊ က်ျခင္းျဖစ္ေပၚလာရေပသည္။ သမုဒၵရာေရျပင္တက္ ျခင္း၊ က်ျခင္းေပၚမူတည္၍ ျမစ္ေခ်ာင္းဒီေရတက္ျခင္း၊ က်ျခင္းျဖစ္ေပၚလာရေပသည္။ ထိုသဘာ၀ယႏၱရားတို႔ ကို အမွီျပဳ၍ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ဒီေရေတာမ်ားသည္ လူတို႔အား ေစာင့္ဆိုင္း၍ေနမည္မဟုတ္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ လူသားတို႔၏ မွတ္သားေတြ႕ႀကံဳမႈအေပၚမူတည္ကာ ဆိုရုိးစကားတစ္ခုျဖစ္ေပၚလာရေပသည္။ “အခ်ိန္ႏွင့္ဒီ ေရသည္လူကိုမေစာင့္” ဟူေသာဆိုရုိးစကားျဖစ္ေပသည္။
လူတို႔၏ သဘာ၀တြင္ ေဆာင္ရြက္ရန္ကိစၥမ်ားလွေပသည္။ “ ကိစၥမ်ားေျမာင္ လူတို႔ေဘာင္” ဟုမွတ္သားၾကျပန္သည္။ မ်ားျပားလွေသာ ေဆာင္ရြက္ဖြယ္မ်ားကို လူသားသည္ အခ်ိန္မီ၊ အခါမီျဖည့္ဆည္းတာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ရသည္။ “ လြတ္ေသာငါး၊ ႀကီး၍မရ” ဟူသက့ဲသို႔ အခ်ိန္မီ မေဆာင္ရြက္ႏို္င္ပါက အက်ိဳးမဲ့ဆံုးရႈံးႏိုင္သည္။ ပညာရွာရမည့္အခ်ိန္၊ ဥစၥာရွာရမည့္အခ်ိန္၊ တရားရွာရမည့္ အခ်ိန္ဟူ၍ ကာလသဘာ၀ကို သံုးပိုင္းပိုင္းထားေပသည္။ ငယ္စဥ္အခ်ိန္ပညာရွာရမည္။ ငယ္ရြယ္စဥ္ ဉာဏ္တက္ခ်ိန္၌ ပညာမရွာမွီးက အခ်ိန္အရြယ္လြန္ေျမာက္သြားသည္။ “မိုးလြန္မွထြန္ခ်” ဆိုသကဲ့သို႔ လြန္ေျမာက္သြားမွလုပ္ေဆာင္၍ မျဖစ္ႏိုင္ေခ်။ “ ပညာရဲရင့္ပြဲလယ္တင့္” ဟူေသာစကားအတိုင္း ပညာရွာမွီးမွသာ လူအမ်ားအလယ္၌ တင့္တယ္ေပမည္။ သို႔မွသာ စီးပြားဥစၥာရွာခ်ိန္၀ယ္ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ရွာေဖြႏိုင္ေပမည္။ ဒုတိယအရြယ္ ဥစၥာရွာခ်ိန္၌လည္း ဥစၥာကိုေကာင္းမြန္စြာ သိုမွီး သိမ္းဆည္း ႏိုင္ေပမည္။
“ ျခကိုပံုျပဳ၊ ပ်ားကိုတုေလာ့” ဟူေသာစကားအတိုင္း ျခငယ္၊ ပ်ားငယ္မ်ားကဲ့သို႔ စီးပြားရွာရေပမည္။ ပ်ားသတၱ၀ါမ်ားသည္ အေကာင္ငယ္ေသာ္လည္း ဇြဲ၊ လံု႔လအျပည့္ျဖင့္ ပန္းတကာၾကား လူးလာေခါက္တုန္႔ ျပဳလ်က္ မနားတမ္း ပန္း၀တ္ရည္စုပ္ယူကာ ဘ၀ျပည့္စံုေရးကို သိုမွီးၾကေပသည္။ စီးပြားဥစၥာျပည့္စံုမွသာ လူ႔ ေလာကအလယ္တင့္တယ္ႏိုင္ေပမည္။ ဥစၥာစီးပြားသည္ လူ႔ေလာက၏တန္ခိုးပင္ျဖစ္သည္။
ပညာမလံုေလာက္ပါက သိသင့္သိအပ္ေသာ တရားထူး တရားျမတ္မ်ားကို သိရွိခြင့္ရမည္မဟုတ္ေပ။ တရားရွာေဖြေသာအခါ၌လည္း မေရမရာျဖစ္တတ္သည္။ ထို႔အတူ ေက်ာင္းသားလူငယ္တို႔သည္ ငယ္ရြယ္စဥ္ ပညာကို အပတ္တကုတ္ႀကိဳးစား သင္ယူျခင္းျဖင့္ ပထမအရြယ္ကို အျပည့္အ၀အသံုးခ်သင့္သည္။ သို႔မွ တိုင္းျပည္၏ အားထားရေသာ သားေကာင္းရတနာ၊ သမီးေကာင္းရတနာမ်ားျဖစ္လွ်က္ လူ႔အဖိုးတန္မ်ား ျဖစ္လာၾကေပမည္။ အခ်ိန္သည္သံုးလူအတြက္ ေရႊအတိျဖစ္၍ အဖိုးတန္လွေပမည္။
ထို႔ေၾကာင့္ “ အခ်ိန္သည္ဘ၀ျဖစ္သည္” ဟူေသာဆိုရိုးအတိုင္း အခ်ိန္ကိုျဖဳန္းတီးျခင္းသည္ဘ၀ကို ျဖဳန္းတီးျခင္းဟုသေဘာေပါက္လွ်က္ စိန္စီထားေသာစကၠန္႔တိုင္းကို ေကာင္းမြန္စြာသံုးႏိုင္ၾကပါေစဟုဆုေတာင္းရင္း ေရးသားတင္ျပလိုက္ရပါသည္။
ခြန္ေက်ာ္သန္း မ်င့္မိုရ္ေဟ့
Like On Facebook
Follow On Twitter
Subscribe On RSS