အခ်ိန္ရွိခိုက္လံု႔လစိုက္

ေတာင္ႀကီး၊ ၂၀၁၈ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ (၂၆)ရက္

လူသားတို႔၏ ကမၻာေလာကတြင္ ရွာေဖြယူႏိုင္ေသာအရာမ်ားအနက္ ပညာသည္အဖိုးတန္ဆံုး ျဖစ္ေလသည္။ အထူးတစ္လည္ ရွာေဖြရန္မလိုဘဲရရွိလာေသာအရာတို႔တြင္မူ အခ်ိန္ကသာ အဖိုးတန္ဆံုးျဖစ္ေလသည္။ သို႔ျဖစ္ရာတန္ဖိုးရွိလွစြာေသာ အခ်ိန္ကေလးမ်ားကို အေလးထားကာစနစ္တစ္က် အသံုးခ်၍ လံု႔လစိုက္ထုတ္ရန္ အလြန္အေရးႀကီးလွေပသည္။

ေရေပါက္ေရစက္ကေလးမ်ားစြာကို စုစည္းျခင္းျဖင့္သာ ျမစ္ေခ်ာင္းပင္လယ္တို႔ ျဖစ္ေပၚလာၾကသည္။ သဲမႈန္သဲပြင့္ကေလးမ်ားစြာ ေပါင္းစည္း၍သာ ကမၻာေျမႀကီးျဖစ္တည္ေနရသည္။ ထို႔အတူ အပိုင္းပိုင္းအစစေသာ အခ်ိန္တိုကေလးမ်ား ေပါင္းစပ္ထားျခင္းျဖင့္သာ လူသားတို႔အသက္ရွင္ေနၾကျခင္းျဖစ္ေလသည္။ လူတို႕၏အသက္သည္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္မ်ားကို တန္ဖိုးရွိစြာအသံုးခ်၍ မိမိအက်ိဳး၊ ကမၻာေလာက၏အက်ိဳးကို လံု႕လစိုက္ထုတ္ကာ ေဆာင္ရြက္ၾကရမည္။

“မိုးရြာတုန္းေရခံ၊ ေနပူတုန္းစပါးလွန္း” ဆိုေသာစကားပံုမ်ားသည္ အက်ိဳးမဲ့ေပၚေပါက္ခဲ့သည္မဟုတ္။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားအတြက္ကား “ငယ္စဥ္အခါပညာရွာ”ဟုဆိုရေပလိမ္႔မည္။ ငယ္စဥ္ဘဝက ပင္ကၽြန္ပ္တို႕သည္ ယုန္ႏွင့္လိပ္တို႕၏ အေျပးၿပိဳင္ပြဲကိုသိခဲ့ၾကဖူးၿပီ။ အခ်ိန္ကိုမေလးမစား မျပဳသင့္ေၾကာင္း ဘဝအေတြ႕အႀကံဳနည္းပါးလွေသာ လူငယ္လူရြယ္မ်ားအတြက္ အခ်ိန္ရွိခိုက္လံု႕လစိုက္ျခင္းသည္ လူ႕ဘဝ တိုးတက္မႈ၏ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းျဖစ္သည္မွာ ေသခ်ာလွပါသည္။ ကမၻာေပၚ၌ေက်ာ္ၾကား ထင္ရွားသူ မွန္သမွ်သည္ အခ်ိန္ကိုကပ္ေစ်းနဲစြာအသံုးခ်ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

“အခ်ိန္ကိုငါျဖဳန္းခဲ့သည္။ သို႕အတြက္ အခ်ိန္ကငါ့ကိုျဖဳန္း၏”ဟုရွိတ္စပီးယားကေျပာခဲ့သည္။ ကၽြန္ပ္တို႕ လူသားမ်ားသည္ ဘဝတြင္ ဘာဆိုဘာမွ မလုပ္ဘဲေနေသာအခ်ိန္ကပင္ ႏွစ္ႏွစ္ခဲြခန္႔ရွိေနၾကသည္။ ႏွစ္ေပါင္း နွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကိုလည္း အိပ္္စက္ခ်ိန္အျဖစ္ ေပးၾကရေသးသည္။ စားေသာက္ျခင္းအတြက္ ကုန္က်ခ်ိန္ မွာလည္းေလးႏွစ္ခန္႔ၾကာ၏။ အဖိုးတန္ေသာရတနာအခ်ိန္မ်ားစြာသည္ တစ္စက္တစ္စက္ ဖိတ္စဥ္ေလ်ာ့နည္း လာရေတာ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မိမိလက္ဝယ္ ပိုင္ႏိုင္စြာရရွိထားေသာ အခ်ိန္အတိုအစကေလးမ်ားကို ေကာင္းစြာစိုက္ထုတ္၍ အလုပ္လုပ္ရန္ပင္ျဖစ္သည္။

မိုးရာသီကုန္ဆံုးမွ ထြန္တံုးျပင္ေသာ္ မည္သို႔စိုက္ပ်ိဳးေရးေအာင္ျမင္မည္နည္း။ စစ္ထြက္ခါနီးမွ ျမားခၽြန္လွ်င္ စစ္ရွံဳးမည္မွာ မုခ်ေသခ်ာပါသည္။ အခ်ိန္ရွိခိုက္ လံု႔လစိုက္၍ ယေန႔လုပ္စရာရွိသည္ကို ယေန႔လုပ္ပါ။ ယခုလုပ္စရာရွိသည္ကိုယခုလုပ္ပါ။ ဤသို႔လသာခိုက္တြင္ ဗိုင္းငင္တတ္သူတို႕သာလွ်င္ ႀကီးပြားတိုးတက္ေအာင္ျမင္ႏိုင္ၾကပါသည္။ အခ်ိန္ကိုမိမိရရအသံုးမခ်တတ္လွ်င္ အခြင့္အေရးဆံုးရွံးရတတ္သည္။

အခ်ိန္တိုင္းတြင္ ေမြးဖြားၾကသူမ်ားႏွင့္ ေသဆံုးသြားၾကသူမ်ားစြာတို႔သည္ လူ႔ေလာကနယ္ပယ္တြင္းသို႔ ဝင္လာၾကထြက္သြားၾကျဖစ္ေန၏ လူဆိုသည္မွာေကြးေသာလက္မဆန္႔မီ၊ ဆန္႔ေသာလက္မေကြးမီေသႏိုင္သည့္ အမ်ိဳးျဖစ္၏။ အသက္ရွင္ေနေသာအခ်ိန္ကေလးသည္ ရခဲလွစြာေသာဒုလႅဘတရားပင္ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ကၽြႏု္ပ္ၾကားဖူးေသာ တင္စားခ်က္တစ္ခုတြင္ လူတစ္ဦးသည္ ေခ်ာက္ႀကီးအတြင္းသို႔ ညြတ္က်ေနေသာ သစ္ကိုင္းပင္ကိုမွီတြယ္ဆြဲခိုထားရသည္။ ေအာက္တြင္အဆံုးမျမင္ႏိုင္ေအာင္ မည္းေမွာင္လ်က္ရွိေသာ ေခ်ာက္ႀကီးရွိလ်က္ သစ္ပင္ကိုင္းေပၚတြင္ကား ထိုသစ္ကိုင္းကို တစ္လွည့္စီကိုက္ျဖတ္ေနေသာ ၾကြက္ျဖဴတစ္ေကာင္ႏွင့္ ၾကြက္မဲတစ္ေကာင္ရွိေလသည္။ ဤမွ်ထိတ္လန္႔ဖြယ္ေကာင္းခ်ိန္မွာပင္ လူသားသည္ သစ္ရြက္ေပၚတြင္ တင္ေနေသာပ်ားရည္စက္ကိုမက္ေမာစြာလ်က္ေနဆဲပင္ျဖစ္သည္။ ၾကြက္ျဖဴႏွင့္ ၾကြက္မဲဆိုသည္မွာ ေန႔ႏွင့္ညကိုတင္စားျခင္းျဖစ္၏။ ေစ့ေစ့ေတြးလွ်င္ ေရးေရးေပၚသကဲ့သို႔ တုန္လႈပ္ဖြယ္၊ အသိတရားရဖြယ္ ေကာင္းလွေပေတာ့သည္။

ေရႊ၊ ေငြ၊ ရတနာတို႔သည္ တန္ဖိုးႀကီး၏။ ထိုထက္က်န္းမာျခင္းကပို၍ တန္ဖိုးႀကီး၏။ ၄င္းအရာတို႔ ထက္မူအခ်ိန္ကပို၍ တန္ဖိုးႀကီးေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိ၏ဘဝလမ္းကိုမိမိကိုယ္တိုင္ ေရးဆြဲျပဌာန္းၾကရေသာ လူသားတိုင္းသည္ ကမၻာေလာကတြင္ တန္ဖိုးအႀကီးမားဆံုးျဖစ္ေသာအခ်ိန္ကို မိမိ၏အသက္ဝိဥာဏ္ပမာ ခင္တြယ္ေစာင့္ေရွာက္သင့္ေပေတာ့သည္။ အခ်ိန္ရွိခိုက္ လံု႔လကိုေရွ႕တင္၊ ဝိရိယယွဥ္၍ ႀကိဳးစားျခင္းျဖင့္ မိမိ၏အက်ိဳး၊ ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ လူမ်ိဳး၏အက်ိဳးတို႔ထက္ပို၍ ကမၻာ့လူသားတို႔၏အက်ိဳးကို ျဖည္႔စြမ္းေဆာင္ရြက္ သြားၾကရမည္သာျဖစ္ပါေတာ့သည္။

နန္းခမ္းညာ
ကိုးကားခ်က္(ဦးစန္းေငြ စာေပစာအုပ္)