လက္ရွိပအို၀္းလူမ်ိဳးမ်ား ေနထိုင္ရာေဒသမ်ားသည္ ရွမ္းျပည္နယ္အတြင္း ေတာင္ႀကီး၊ ဟိုပံုး၊ ဆီဆိုင္၊ ပင္ေလာင္း၊ ေနာင္တရား၊ ကေလာ၊ ရြာငံ၊ ပင္းတယ၊ ရပ္ေစာက္၊ ေညာင္ေရႊ၊ ေက်ာက္တလံုးႀကီး၊ လြိဳင္လင္၊ ပင္လံု၊ ေမာက္မယ္၊ နမ့္စန္၊ လင္းေခးႏွင့္ မိုင္းပန္ၿမိဳ႕နယ္ မ်ားတြင္ေနထိုင္သကဲ့သို႔ မြန္ျပည္နယ္၊ ကရင္ျပည္နယ္၊ ပဲခူးတိုင္းေဒသႀကီးႏွင့္ကယားျပည္နယ္ တို႔တြင္လည္း မ်ားစြာပ်ံ႕ႏွံ႔ေနထိုင္ၾကပါသည္။
ထိုသို႔ ေနထိုင္ၿပီး ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕နယ္၊ ေက်ာက္တလံုးႀကီးၿမိဳ႕နယ္ခြဲ၊ ဟိုပံုးၿမိဳ႕နယ္၊ ဆီဆိုင္ၿမိဳ႕နယ္၊ ေနာင္တရားၿမိဳ႕နယ္ခြဲ၊ ပင္ေလာင္းၿမိဳ႕နယ္၊ ကေလာၿမိဳ႕နယ္၊ ရပ္ေစာက္ၿမိဳ႕နယ္၊ ေမာက္မယ္ၿမိဳ႕နယ္၊ လြိဳင္လင္ၿမိဳ႕နယ္၊ ပင္လံုၿမိဳ႕နယ္ခြဲႏွင့္ နမ့္စန္ၿမိဳ႕နယ္မ်ားတြင္ ပအို၀္း ဘာသာစကားကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေျပာဆိုေသာေဒသမ်ားျဖစ္ၾကပါသည္။ အထက္ပါေဒသ မ်ားတြင္ ပအို၀္းလူမ်ိဳးမဟုတ္ေသာ္လည္း ပအို၀္းဘာသာစကားကိုေျပာဆိုၾကသည့္ လူမ်ိဳးမ်ား လည္းရွိပါသည္။
က်န္သည့္ေဒသမ်ားတြင္ ပအို၀္းဘာသာစကားကို အနည္းက်ဥ္းသာေျပာဆို ၾကသည္။
ပဲခူးတိုင္းေဒသႀကီး၊ ကရင္ျပည္နယ္ႏွင့္ မြန္ျပည္နယ္မ်ားတြင္လည္း ပအို၀္းဘာသာ စကားကို မ်ားစြာေျပာဆိုၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေနရာေဒသအလိုက္ ေနထိုင္မႈမ်ားေၾကာင့္ ေျပာပံုေျပာနည္းႏွင့္ အသံအေနအထားသည္ အနည္းက်ဥ္းကြဲျပားမႈရွိေသာ္လည္း အျပန္အလွန္ နားလည္ႏိုင္ၾကပါသည္။ ျမန္မာ့အကၡရာ အသံ(tone)သည္ (၃)မ်ိဳး(က ကာ ကား)စသည္ ျဖင့္ရွိသကဲ့သို႔ ပအို၀္းအကၡရာတြင္လည္း အသံ(tone)(၆)မ်ိဳး (က က, ကာ ကာ, ကား ကာ;) စသည္တို႔ရွိပါသည္။
ပအို၀္းလူမ်ိဳးအမ်ားစုသည္ ပအုိ၀္းဘာသာစကားကို ေန႔စဥ္သံုးဘာသာစကားအျဖစ္ အသံုးျပဳမႈသည္ တေျဖးေျဖးက်ဆင္းလာသည္ကို အခ်က္(၂)ခ်က္ျဖင့္ ေတြ႕ရွိရပါသည္။ ပထမ အခ်က္အေနျဖင့္ ၿမိဳ႕ျပတြင္ သြားေရာက္ပညာသင္ယူေနၾကသည့္ ေခတ္ပညာတတ္ပအို၀္း လူငယ္မ်ားတခ်ိဳ႕က ဘြဲ႕ရပညာတတ္ျဖစ္လာၿပီး မိမိေဒသသို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိသည့္အခါ မိခင္ ဘာသာစကားကို ေျပာဆိုအသံုးျပဳမႈမရွိေတာ့ဘဲ အျခားဘာသာစကားကိုသာ အသံုးျပဳေျပာဆို ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ဒုတိယအခ်က္အေနျဖင့္ ၿမိဳ႕ျပတြင္ ေနထိုင္သည့္ပအုိ၀္းလူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ ေက်းလက္မွ ၿမိဳ႕ျပသို႔ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ၾကသည့္ ပအို၀္းလူမ်ိဳးမ်ားသည္ ပအို၀္းလူမ်ိဳးျဖစ္ေသာ္လည္း ပအို၀္း ဘာသာစကားေျပာဆိုအသံုးျပဳမႈ မရွိသေလာက္နည္းပါးလာသည့္အျပင္ သားသမီးမ်ားကို သြန္သင္ဆံုးမရာတြင္လည္း မိခင္ဘာသာစကားျဖင့္ ေျပာဆိုသံုးႏႈန္းမႈမရွိျခင္းေၾကာင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ သားသမီးမ်ားအား ပအို၀္းဘာသာစကားႏွင့္ ပအို၀္းစာေပမ်ားကို သင္ၾကားရန္ အားေပးမႈမရွိဘဲ အျခားဘာသာစကားမ်ားကိုသာ အားေပးေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ၿမိဳ႕ျပတြင္ပညာသြားေရာက္သင္ယူေနၾကသည့္ ပအို၀္းလူငယ္မ်ားႏွင့္ ၿမိဳ႔႕ျပတြင္ေနထိုင္ ၾကသည့္ ပအို၀္းမ်ားသည္ မိခင္ဘာသာစကားထက္ ျမန္မာဘာသာစကားကို ပိုမိုေျပာဆိုျခင္း ေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕ေသာပအို၀္းမ်ားသည္ ဖားတစ္ပိုင္း ငါးတစ္ပိုင္း ျဖစ္လာၾကသည္ကိုလည္း ေတြ႕ရွိရသည္။
( ဥပမာ-နားမလည္လို႔ ျပန္ေျပာေပးပါ ကို နားတလည္ေတာ၀္း ျပန္ေဒါ့,ယင္းမြိဳင္ ၊ ခ်ယ္ရီပင္ နီလမ္းငါ နီဖါခုတ္လဲ နီမြိဳး၀မ္းနည္း )
ယေန႔ေခတ္ပအို၀္းလူငယ္လူရြယ္မ်ားသည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ပအို၀္းဘာသာစကားကို ေျပာဆိုတတ္ၾကေသာ္လည္း ပအို၀္းစာေပေ၀ါဟာရ ေရးသားႏိုင္မႈ အလြန္နည္းပါးသည္ကို ေတြ႕ရွိရပါသည္။ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး၏ အသက္ေသြးေၾကာသည္ စာေပႏွင့္ယဥ္ေက်းမႈပင္ျဖစ္ပါ သည္။ မိခင္ဘာသာစကားေျပာဆိုႏိုင္မႈမရွိျခင္း၊ မိမိတို႔၏ လူမ်ိဳးဘာသာစာေပတတ္ေျမာက္မႈ မရွိျခင္းတို႔သည္ လူမ်ိဳးေမွးမိန္ေပ်ာက္ကြယ္ေစသည့္ အေၾကာင္းတရားတစ္ရပ္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ မ်ိဳးဆက္သစ္ပအို၀္းလူငယ္မ်ားလည္း မိမိဘ၀တိုးတက္ေအာင္ ပညာသင္ၾကားရန္ႏွင့္ တျခား ဘာသာစကားမ်ားကို ေလ့လာသင္ယူသင့္သကဲ့သို႔ မိခင္ဘာသာစကား၊ လူမ်ိဳးဘာသာစာေပ လည္း ေလ့လာသင္ယူတတ္ေျမာက္ၿပီး ေျပာဆိုအသံုးျပဳရန္ အလြန္အေရးပါသည္။
အထူးသျဖင့္ ပအို၀္းတို႔ႏွင့္သက္ဆိုင္သည့္ ပအို၀္းအမ်ိဳးသားေန႔၊ ပအို၀္းေတာ္လွန္ေရးေန႔၊ ပအို၀္းအာဇာနည္ေန႔တို႔အျပင္ အျခားရိုးရာပြဲေတာ္အခမ္းအနားမ်ားတြင္လည္းေကာင္း၊ ပအို၀္း ေရးရာေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးပြဲမ်ားတြင္လည္းေကာင္း၊ ပအို၀္းေရးရာအစည္းအေ၀းမ်ားတြင္ လည္း ေကာင္း၊ ပအို၀္းလူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္းေတြ႕ဆံုရာတြင္လည္းေကာင္း၊ ပအို၀္းစာေပဘာသာစကားျဖင့္ ေျပာဆိုအသံုးျပဳမႈ ျမႇင့္တင္ရန္ လိုအပ္ပါသည္။
မ်ိဳးဆက္သစ္ပအို၀္းလူငယ္မ်ား၏ အမည္နာမ (ကင္ပြန္းတပ္) ေခၚဆိုရာႏွင့္ ေက်းရြာ အမည္မ်ားကို ေရးသားေခၚဆိုရာတြင္ ပအို၀္းအေခၚအေ၀ၚမ်ား၊ ပအို၀္းစာေပႏွင့္ ဘာသာစကား ျဖင့္ ေရးသားအသံုးျပဳေခၚေ၀ၚၾကရန္ အထူးလိုအပ္လွပါသည္။ ပအို၀္းလူမ်ိဳးျဖစ္ၿပီး ပအို၀္းစာေပႏွင့္ ဘာသာစကားမ်ားကို ေခၚေ၀ၚေျပာဆိုအသံုးျပဳမႈ အားနည္းျခင္းသည္ စာေပႏွင့္ယဥ္ေက်းမႈကို ေပ်ာက္ကြယ္ေစျခင္း၊ လူမ်ိဳးသမုိင္းကို ေပ်ာက္ကြယ္ေစျခင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လူမ်ိဳးေပ်ာက္ ကြယ္ေအာင္ အားေပးအားေျမာက္ရာ ေရာက္ေစပါသည္။
ပအို၀္းလူမ်ိဳးမ်ားသည္ မည္သည့္ေနရာေဒသမ်ားတြင္ ေနထိုင္သည္ျဖစ္ေစ၊ မည့္သည္ အတတ္ပညာမ်ိဳးတတ္ေျမာက္ကၽြမ္းက်င္သည္ျဖစ္ေစ မိမိတို႔၏ စာေပယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ဘာသာ စကားကို ေရးသားေျပာဆိုအသံုးျပဳရန္ မေမ့အပ္ေပ။ သို႔မွသာ ပအို၀္းစာေပႏွင့္ဘာသာစကား ေျပာဆိုသံုးႏႈန္းျခင္း၏ စိန္ေခၚမႈမ်ားကို ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းႏိုင္ၿပီး လူမ်ိဳးေပ်ာက္ကြယ္မည့္အႏၱရာယ္ မ်ားကို ကာကြယ္ႏုိင္လိမ့္မည္ ထင္ျမင္သံုးသပ္မိပါသည္။
ခြန္အာခမ္း(စႏၱာ;ေဟ့,)
Like On Facebook
Follow On Twitter
Subscribe On RSS