အဖြဲ႕အစည္းဟူသည္ ႏွစ္ဦး(သို႔မဟုတ္)ႏွစ္ဦးထက္ပို၍ ဖြဲ႕စည္းထားေသာအဖြဲ႕ကို အဖြဲ႕အစည္းဟု ေခၚသည္။ အဖြဲ႕အစည္း ဖြဲ႕စည္းရျခင္း၏ရည္ရြယ္ခ်က္သည္ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ရပ္၏ လုပ္ပိုင္ခြင့္ႏွင့္ တာဝန္မ်ား၊ အေရးပါမႈမ်ား၊ လုပ္ငန္းလည္ပတ္မႈမ်ား၊ တန္ဖိုးထားမႈမ်ားကို နားလည္သေဘာေပါက္ေစရန္၊ လုပ္ငန္းတစ္ခုကိုု အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕စြာ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ေစရန္၊ လိုခ်င္ေသာပန္းတိုင္ကို ေရာက္ရွိႏိုင္ေစရန္ ဖြဲ႕စည္းရျခင္းျဖစ္သည္။ အဖြဲ႕အစည္းလုပ္္ေဆာင္ေသာလုပ္ငန္းမ်ားသည္ စုေပါင္း၍လုပ္ေဆာာင္ရေသာေၾကာင့္ တူညီေသာ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ရွိမွသာလွ်င္ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ျခင္းျဖင့္ လုပ္ငန္းမ်ားလွ်င္ျမန္စြာ ၿပီးေျမာက္ႏိုင္ပါသည္။
အဖဲြ႕အစည္းတိုင္းတြင္ အဖဲြ႕၏လုပ္ေဆာင္မႈမ်ား၊ မူ၀ါဒ၊ ဦးတည္ခ်က္မ်ားရွိၾကသည္။ အဖဲြ႕ေခါင္းေဆာင္မွေအာက္ေျခသို႔ (ဥပမာ- နာယက၊ ဥကၠ႒၊ အတြင္းေရးမွဴး၊ အဖဲြ႕ေခါင္းေဆာင္၊ အဖြဲ႕ဝင္မ်ား စသည္ျဖင့္) အဆင့္ဆင့္ဖြဲ႕စည္းထားသည္။
“ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္မႈျဖင့္ ေအာင္ျမင္မႈပန္းတိုင္ကို အေရာက္လွမ္းႏိုင္သည္”ဟူသည့္ စကားအတိုင္း ပအိုဝ္းတိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးတို႔သည္ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရး၊ စာေပႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ စသည္တို႔တြင္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား ဖြဲ႕စည္းတည္ေထာင္ကာ စည္းလံုးမႈအားေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ခဲ့မႈမ်ားေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားစြာရရွိခဲ့သည့္ သာဓကမ်ားစြာ ရွိပါသည္။ ထို႔အတူ ပအိုဝ္းတိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးတို႔သည္ ႏိုင္ငံေရးအခန္းက႑လႈပ္ရွားမႈတြင္ သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္ဖြဲ႕စည္းခဲ့ေသာ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ေရးသားတင္ျပလိုပါသည္။
ပအိုဝ္းတိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးတို႔အေနျဖင့္ အဖြဲ႕အစည္းတည္ေထာင္သည္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ အရင္းရွင္စနစ္ျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္မႈစနစ္လြတ္ေျမာက္ၿပီးေနာက္ ပေဒသရာဇ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈစနစ္ေပၚထြက္လာခ့ဲသည္။ ပေဒသရာဇ္စနစ္ရွင္ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားျဖစ္သည့္ ေဇာ္ဘြားတို႔သည္ ၁၉၁၀-ခုႏွစ္မတိုင္ခင္ကာလတြင္ သီးႏွံခြန္ ကို(၁၀)ခိုင္လွ်င္(၃)ခိုင္ ေကာက္ခံရာမွ ေနာက္ပိုင္းတြင္ (၁၀)ခိုင္လွ်င္(၇)ခိုင္အထိတိုး၍ ျပည္သူထံ မတရား ေကာက္ခံလာသျဖင့္ ၁၉၂၉-ခုႏွစ္တြင္ ျဖားတန္ေကာင္ခယ္ ဦးေဆာင္ၿပီး ပထမပေဒသရာဇ္စနစ္ေတာ္လွန္ေရးကို စတင္ခဲ့သည္။ မတရားေသာအခြန္ကို အေျခခံၿပီးေတာ္လွန္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ “မတရားေသာ အခြန္ေတာ္လွန္ေရး” ဟု ဖြဲ႕စည္းေခၚေဝၚၾကသည္။
ထို႔ေနာက္ ပေဒသရာဇ္ရွင္ေဇာ္ဘြားမ်ားက ျပည္သူတို႔၏ ေနအိမ္မ်ားႏွင့္ရြာမ်ားတို႔ကိုမီးရိႈ႕ျခင္း၊ ပစၥည္းဥစၥာမ်ားကို လုယူျခင္း၊ အတင္းအဓၶမျပဳက်င့္ျခင္း စသည္ျဖင့္ ရက္စက္ယုတ္မာေသာ အျပဳအမူမ်ားေၾကာင့္ မခံမရပ္ႏုိင္သည့္ ပအိုဝ္းရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ ပအိုဝ္းတိုင္းရင္းသားတို႔သည္ ၁၉၄၆-ခုႏွစ္ တြင္ သံဃာေတာ္ၾသဝါဒခံယူၿပီး မတရားေသာအခြန္ေတာ္လွန္ေရးမွ တစ္ဆင့္တိုးကာ “ငါးပါးသီအဖြဲ႕”ကို ဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။ ၎အခ်ိန္ကာလတြင္ ေအာက္ျမန္မာျပည္မွ ပအိုဝ္းတိုင္းရင္းသားေဒသတြင္လည္း သုဝဏၰတိုင္းအတြင္း ၿမိဳ႕နယ္မ်ား၊ ရပ္ရြာမ်ားအတြင္းရွိ ပအိုဝ္းလူမ်ိဳးမ်ားကို စုစည္းၿပီး သထံုၿမိဳ႕၊ ေညာင္ဝိုင္းေက်းရြာတြင္ ျဖားဗြာလွေဖ ဦးေဆာင္ေသာ “ပအိုဝ္းေတာင္သူအမ်ိဳးသားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္”ကို ၁၉၄၆-ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ(၃၀)ရက္ေန႔တြင္ ဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။ ပအိုဝ္းတစ္မ်ိဳးသားလံုး ႏိုးၾကားတက္ၾကြစည္းလံုးေသာအခါ ၁၉၄၆- ခုႏွစ္တြင္ ဥကၠ႒ ဦးဘိုးခင္၊ အတြင္းေရးမွဴး ဦးခမ္းခိုင္ႏွင့္ အမႈေဆာင္မ်ားပါဝင္ေသာ “ပအိုဝ္းစုစည္းအဖြဲ႕” (ပအိုဝ္;ေလြာင္;ဗူ;)ကို ဖြဲ႕စည္းႏိုင္ခဲ့ၿပီး ရံုးခန္းကို ဥကၠ႒-ဦးဘိုးခင္၏ ေနအိမ္တြင္ “ပအိုဝ္;ေလြာင္;ဗူ;” ဆိုင္းဘုတ္တင္ဖြင့္လွစ္ခဲ့သည္။
၁၉၄၇ ခုႏွစ္တြင္ ငါးပါးသီလအဖြဲ႕မွ တစ္ဆင့္တိုးၿပီး “ဒုစရိုက္ပေပ်ာက္ေရး”အဖြဲ႕ကို ဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္တြင္ ျဖားတန္ေကာင္ခယ္၊ ဗိုလ္ဟိန္ေမာင္ႏွင့္ ေမးတြိဳင္းဖိုးခင္ စသည့္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက သံဃာေတာ္ၾသဝါဒခံယူၿပီး ပအိုဝ္းေတာင္သူအမ်ိဳးအသားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႏွင့္ ဒုစရိုက္ပေပ်ာက္ေရးအဖြဲ႕တို႔ပူးေပါင္းကာ “ပအိုဝ္;ေလြာင္;ဗူ;” အဖြဲ႕အျဖစ္ ဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။
ပေဒသရာဇ္မ်ားက ျပည္သူလူထုမ်ား၏ မ်က္စိ၊ နားမ်ားကို ပိတ္ပင္သည္သာမက အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွိပ္စက္အႏိုင္က်င့္ေသာေၾကာင့္ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္္၊ ဒီဇင္ဘာလ (၁၁)ရက္ေန႔တြင္ ျဖားတန္ေကာင္ခယ္၊ ျဖားတန္ေက်ာင္ဗုတ္၊ ျဖားတန္ေကာင္ၿပဲဳင္၊ ျဖားတန္နားဆီးေဆာက္၊ ျဖားတန္နမ္းၾသ၊ ျဖားတန္ေက်ာင္ဝါရ၊ ျဖားတန္ဆိုင္းလဲင္တို႔အျပင္ သထံုဦးလွေဖ၊ ဟိန္ရွန္ေငြ၊ ဗိုလ္ဟိန္ေမာင္၊ ဗိုလ္ခ်န္ဇံု တို႔ဦးေဆာင္ၿပီး “ပအိုဝ္းအမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႕(ပအလဖ)”ကို ဖြဲ႕စည္းကာ ဒုတိယအႀကိမ္ ပေဒသရာဇ္စနစ္ ဆန္႔က်င္ေတာ္လွန္ေရးကို တခဲနက္ ဆင္ႏြဲခဲ့ၾကျပန္သည္။ ၁၉၅၀-ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လတြင္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏု၏ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္အမိန္႔အရ “ပအိုဝ္းအမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႕(ပအလဖ)”ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်န္ဇံုႏွင့္ ဗိုလ္ဟိန္ေမာင္ ဦးေဆာင္၍ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရထံ ပထမအႀကိမ္ လက္နက္အပ္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ၁၉၅၀-ႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ(၂)ရက္ေန႔တြင္ “ပအိုဝ္;ေလြာင္;ဗူ;”အဖြဲ႕မွ “ျပည္ေထာင္စုပအိုဝ္းအမ်ိဳးသားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္(ပအမဖ)”အျဖစ္ ေျပာင္းလဲဖြဲ႕စည္းခဲ့ၿပီး နာယကအျဖစ္ ျဖားတန္နမ္းၾသ၊ ဥကၠ႒အျဖစ္ ဦးဟိန္ေမာင္၊ အတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္ ဦးေဖရွင္ႏွင့္ အမႈေဆာင္အဖြဲ႕(၁၃)ဦး ျဖင့္ေရြးခ်ယ္ ဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။ “ျပည္ေထာင္စုပအိုဝ္းအမ်ိဳးသား အဖြဲ႕ခ်ဳပ္(ပအမဖ)”၏ ဆိုင္းဘုတ္ႏွင့္ရံုးခန္းကို ေက်ာင္းႀကီးစုရပ္ကြက္ ယခင္ ညြန္႔ျမန္မာထမင္းဆိုင္တြင္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့သည္။
၁၉၅၄ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လတြင္ ၿမိဳ႕ေပၚေန“ျပည္ေထာင္စုပအိုဝ္းအမ်ိဳးသားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္(ပအမဖ)” အမႈေဆာင္မ်ားျဖင့္ “ပအိုဝ္းအမ်ိဳးသားအစည္းအရံုး(ပအမစ)”ကုိ သီးျခားဖြဲ႕စည္းရန္ တည္ၿမဲ(ဖဆပလ)က အင္အားသံုးၿပီး ဖြဲ႕စည္းေစခဲ့သည္။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ မတ္လ(၂)ရက္ေန႔တြင္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ အာဏာသိမ္းမႈေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးပါတီ အားလံုးကို ဖ်က္သိမ္းခဲ့ရာ “ျပည္ေထာင္စုပအိုဝ္းအမ်ိဳးသားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္(ပအမဖ)” အဖြဲ႕သည္လည္း ဖ်က္သိမ္းခံခဲ့ရသည္။
၁၉၅၉-ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ(၂၉)ရက္ေန႔တြင္ အာဏာစြန္႔လြတ္ခဲ့ေသာ ပေဒသရာဇ္ရွင္မ်ားက ပအုိဝ္းလူမ်ိဳးမ်ားလက္နက္ႏွင့္ လူအင္အားမ်ားစုေဆာင္းၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္အား ပုန္ကန္ေတာ္လွန္ေတာ့မည္ဟု ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရထံ လိမ္လည္ကာသတင္းပို႔ခဲ့မႈေၾကာင့္ ၁၉၆၆-ခုႏွစ္၊ ႏိုဝင္ဘာလတြင္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ရွိ စားၿမိန္ရိပ္သာ၌ ပအိုဝ္းအမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္မ်ားအား အစည္းအေဝးေခၚယူကာ ဖမ္းဆီးခဲ့သည္။ အစည္းအေဝးသို႔ အေျခအေနအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ မတက္ေရာက္ႏိုင္ခဲ့ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စံသိန္းက ၁၉၆၆ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလတြင္ လူအင္အား(၈၀)ျဖင့္ “ပအိုဝ္းအမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးအဖဲြ႕(ပအလဖ)”ကို ျပန္လည္ ဦးေဆာင္ဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။
“ပအိုဝ္းအမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးအဖဲြ႕(ပအလဖ)”သည္ ပအိုဝ္းလူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးတည္းကိုသာ ကိုယ္စားျပဳသည့္သေဘာျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ၁၉၆၇-ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလတြင္ “ပအိုဝ္းအမ်ိဳးသား လြတ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႕(ပအလဖ)”မွ “ရွမ္းျပည္နယ္ လူမ်ိဳးေပါင္းစံုလႊတ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႕(ရလလဖ)”ဟု ေျပာင္းလဲဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။
“ရွမ္းျပည္နယ္ လူမ်ိဳးေပါင္းစံုလႊတ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႕(ရလလဖ)”လက္ဝဲယိမ္းေခါင္းေဆာင္မ်ားအား အက်ယ္ခ်ဳပ္ျဖင့္ ထိန္းသိမ္းထားၿပီး လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ရန္ေဆြးေႏြးေနၾကသည္ကို ရိပ္မိေသာ ႏိုင္ငံေရးမွဴး ဦးေအာင္ခမ္းထီက အက်ယ္ခ်ဳပ္ခံ ပအိုဝ္းေခါင္းေဆာင္မ်ားအား ကယ္တင္ကာ ပြန္ေခ်ာင္းအေနာက္ဘက္သို႔ ကူးလာခဲ့ၾကသည္။ ေခါင္းေဆာင္မ်ား အေျခအေနရႈပ္ေထြးေနခ်ိန္တြင္ “ရွမ္းျပည္နယ္လူမ်ိဳးေပါင္းစံုလႊတ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႕(ရလလဖ)”အတြင္းမွာကား ျဖဳတ္၊ ထုတ္၊ သတ္ လုပ္ငန္းႀကီး စတင္လာပါေတာ့သည္။ ၎ ျဖဳတ္၊ ထုတ္၊ သတ္ စနစ္ေၾကာင့္ ၁၉၇၃-ခုႏွစ္တြင္ ရလလဖ(အနီ)ႏွင့္ ၇လလဖ(အျဖဴ)ဟူ၍ “ရွမ္းျပည္နယ္လူမ်ိဳးေပါင္းစံုလႊတ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႕(ရလလဖ)” အဖြဲ႕ ႏွစ္ဖြဲ႕ကြဲခဲ့သည္။
၁၉၇၆ ခုႏွစ္ လံုးဒါညီလာခံတြင္ “ရွမ္းျပည္နယ္ လူမ်ိဳးေပါင္းစံုလႊတ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႕(ရလလဖ)” သဘာပတိအဖြဲ႕မွ “ပအိုဝ္းအမ်ိဳးသားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္(PNO)”ကို ေျပာင္းလဲဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ ႏိုဝင္ဘာလ(၂၁)ရက္ေန႔တြင္ “ျပည္ေထာင္စုပအိုဝ္းအမ်ိဳးသားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္(ပအမဖ)” အဖြဲ႕သည္ မွတ္ပံုတင္အမွတ္(၈၅)ျဖင့္ ျပန္လည္မွတ္ပံုတင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္တြင္ ေတာင္ႀကီး၊ ဟိုပံုး၊ ဆီဆိုင္၊ ပင္ေလာင္း၊ လြိဳင္လင္၊ ေအာင္ပန္း၊ ကေလာ၊ ေညာင္ေရႊ၊ ရပ္ေစာက္၊ ထန္းတပင္၊ ဒိုက္ဦး၊ ဘီးလင္း၊ သထံု၊ ဘာအံႏွင့္ ေကာ့ကရိတ္ ၿမိဳ႕နယ္မ်ားတို႔တြင္ “ျပည္ေထာင္စုပအိုဝ္းအမ်ိဳးသားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္(ပအမဖ)” ဖဲြ႕စည္းႏိုင္ခဲ့သည္။
၂၀၁၀ ခုႏွစ္၊ မတ္လ(၂၄/၂၅)ရက္ေန႔တြင္ က်င္းပေသာ ပဥၥမအႀကိမ္ေျမာက္ညီလာခံ၌ တက္ေရာက္လာသည့္ ညီလာခံကိုယ္စားလွယ္မ်ားတို႔၏ သေဘာတူညီမႈျဖင့္ “ျပည္ေထာင္စုပအိုဝ္း အမ်ိဳးသားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္(ပအမဖ)”မွ “ပအိုဝ္းအမ်ိဳးသားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္(PNO)”အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသတ္မွတ္ဖြဲ႕စည္းခဲ့ၿပီး ပါတီမွတ္ပံုတင္အမွတ္(၅)ျဖင့္ မွတ္ပံုတင္ႏိုင္ခဲ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ပအိုဝ္းတိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးတို႔သည္ ႏိုင္ငံေရးလမ္းေၾကာင္းသမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ အဖြဲ႕အစည္းတည္ေထာင္ၿပီး စည္းလံုးမႈျဖင့္ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္မႈတို႔ေၾကာင့္ ယေန႔သည္ ေအာင္ျမင္မႈပန္းတိုင္သို႔ အတန္အသင့္ေရာက္ရွိေနၿပီျဖစ္ၿပီး အက်ိဳးရလာဒ္ေကာင္းမ်ား ခံစားၾကရသည္မွာ သူသူငါငါ အသိပင္ျဖစ္သည္။ “ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္မႈအားျဖင့္ ပန္းတိုင္ကိုအေရာက္လွမ္းႏိုင္သည္”မွာ စည္းလံုးမႈရွိျခင္းကို အဓိပၸါယ္ေဆာင္သည္၊ ညီညြတ္စည္းလံုးမႈပ်က္ျပားလွ်င္ “ႏြားကြဲလွ်င္က်ားဆြဲမည္” ဆိုသည့္အတိုင္း အမ်ိဳးသားေရးအဖြဲ႕အစည္းမၿပိဳကြဲရန္မွာ “အဖြဲ႕အစည္းသည္ ကြ်ႏု္ပ္အတြက္မဟုတ္ ကြ်ႏု္ပ္သည္ အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ ျဖစ္ရမည္”ဟူသည့္ ေဝါဟာရအတိုင္း အဖြဲ႕အစည္းအေပၚသစၥာရွိၿပီး အမ်ိဳးသားေရးလုပ္ငန္းတို႔တြင္ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္မႈအားေကာင္းေစလိုေသာဆႏၵႏွင့္ ပအိုဝ္းတိုင္းရင္းလူမ်ိဳးမ်ားသည္ မိမိတို႔၏ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားအေၾကာင္းကို သိရွိေစလိုေသာဆႏၵျဖင့္ ျပည္ေထာင္စုထဲကပအိုဝ္းမွ သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္ ပအိုဝ္းတိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးတို႔၏ အဖြဲ႕အစည္းတည္ေထာင္ခဲ့မႈကို သိရွိေစရန္ ရည္ရြယ္၍ ေကာက္ႏုတ္ေရးသားလိုက္ရပါသည္။
ခြန္ကေတာင္ေလ
(ခမ္းစႏၱာ;ေဟ့,)
Like On Facebook
Follow On Twitter
Subscribe On RSS