ပအိုဝ္းလူမ်ိဳးသည္ ျပည္ေထာင္စုသမၼတျမန္မာႏိုင္ငံရွိ တျခားတိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ားနည္းတူ မြန္ဂိုလြိဳက္မ်ိဳးႏြယ္မွ ဆင္းသက္လာသူမ်ားျဖစ္ၿပီး ျပည္ေထာင္စုသမၼတျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေရွးယခင္ကတည္းက တျခားညီေနာင္တိုင္းရင္းသားမ်ားနည္းတူ ေအးအတူ၊ ပူအမွ် ပူးေပါင္းေနထိုင္ေသာ လူမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ပအိုဝ္းလူမ်ိဳးသည္ ကိုယ္ပိုင္စာေပ၊ ကိုယ္ပိုင္ဘာသာစကား၊ ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမႈ၊ ရိုးရာထုံးတမ္းဓေလ့မ်ားျဖင့္ ေခတ္အဆက္ဆက္ကတည္းက မိမိတို႔၏ ယဥ္ေက်းမႈရိုးရာထုံးတမ္း ဓေလ့မ်ားကို အစဥ္ထိန္းသိမ္းေစာင့္ ေရွာက္ေနထိုင္လာခဲ့ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ ျပည္ေထာင္စုသမၼတ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္တြင္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးေပါင္း (၁၃၅) မ်ိဳးအနက္ လူဦးေရအရ ပအိုဝ္းလူမ်ိဳးသည္ အဆင့္(၅) သို႔မဟုတ္ အဆင့္(၆) တြင္ တည္ရွိေနသည္ဟု သိရသည္။
ပအိုဝ္းလူမ်ိဳးမ်ားသည္ ေရွးယခင္ကတည္းက ကိုယ့္ထီးကိုယ့္နန္းႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္မ်ားျဖင့္ ေနထိုင္လာခဲ့ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ သူရိယစႏၵာမင္းလက္ထက္တြင္ ပအိုဝ္းလူမ်ိဳး၏ဂုဏ္ေရာင္မ်ားသည္ ေနမင္းႀကီးပမာ ထြန္းလင္းေတာက္ပေနခဲ့ၾကသည္။ သူရိယစႏၵာမင္းႀကီး၏ေခတ္အလြန္ ပအိုဝ္းလူမ်ိဳးမ်ား၏ ေနာက္ဆုံးမင္းဆက္ဟုဆိုရမည္ျဖစ္ေသာ မႏူဟာမင္းလက္ထက္တြင္ တိုင္းျပည္၏ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး စေသာက႑ေပါင္းစုံတြင္ အားနည္းခဲ့ရၿပီး တိုင္းျပည္ႀကီးသည္လည္း အဘက္ဘက္မွ ခြ်တ္ၿခံဳက်ခဲ့ရကာ ပအိုဝ္းတစ္မ်ိဳးသားလုံး၏ အနာဂတ္သည္လည္း သု၀ဏၰဘုမၼိသထုံေနျပည္ေတာ္ႀကီးႏွင့္ အတူအေမွာင္က်ခဲ့ရၿပီးပအိုဝ္းျပည္သူမ်ား၏ဘ၀သည္လည္း မိခင္ေပ်ာက္သည့္ သားငယ္ေလးပမာ ဝမ္းနည္းပူေဆြးေနၿပီး ခိုကိုးရာမဲ့ျဖစ္ ေနခဲ့ရသည္ကို သမုိင္းကသက္ေသခံပင္ျဖစ္သည္။
ပအိုဝ္းလူမ်ိဳးမ်ားသည္ မႏူဟာမင္းႀကီး၏ ေခတ္အလြန္ သထုံျပည္ႀကီးပ်က္သုဥ္းၿပီးေနာက္ စည္းလုံးညီညြတ္မႈလည္း ပ်က္ျပားခဲ့ရၿပီးုတကြဲတျပားစီျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ေနရပ္ကိုမစြန္႔ခြာလို၍ သထုံတြင္ ဇာတ္ျမွဳပ္ေနထိုင္ခဲ့သူမ်ား ရွိသကဲ့သို႔၊ ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာသို႔ ေနရပ္ကိုစြန္႔ခြာၿပီး ေျပာင္းေရႊ႕ရာတြင္ တခ်ိဳ႕သည္ အထက္အညာဘက္သို႔ေရာက္ရွိသြားၿပီး၊ အခ်ိဳ႕မွာ ရွမ္းကုန္းေျမျမင့္ဘက္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕သြားၾကသည္။ သထုံမွ တက္ လာေသာပအိုဝ္းမ်ားသည္ ရွမ္းကုန္းေျမျမင့္တြင္ ရွိႏွင့္ေနၿပီးေသာ ကြန္လုံပအိုဝ္းမ်ားႏွင့္ပူးေပါင္းမိသြားၾကသည္ဟု သမိုင္းမွတ္တမ္းမ်ားအရ သိခဲ့ရသည္။ စစ္ေဘးစစ္ဒဏ္ကို အလူးအလဲခံခဲ့ရေသာ ပအို၀္းလူမ်ိဳးမ်ားသည္ စစ္ကိုနားက်ည္းေသာစိတ္ေၾကာင့္ လူသူအေရာက္ေပါက္နည္းေသာ သြားရလာရခက္ခဲၿပီး လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးအဆင္မေျပေသာ ေျမျပန္႔မဟုတ္ေသာေတာင္ေပၚေဒသေနရာမ်ိဳးကို ေရြးခ်ယ္ၿပီးရြာတည္ကာ အျခားေသာလူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ေရာေႏွာမေနဘဲတစ္စုတစ္စည္းတည္း သီးျခားေနထိုင္ေလ့ရွိခဲ့သည္ကို ယေန႔ပအို၀္းရြာ အမ်ားစုက သက္ေသပင္ျဖစ္သည္။
အိမ္တအိမ္၊ မိသားစုတစ္စုတြင္ အိမ္ေထာင္ဦးစီးမရွိလွ်င္ ပတ္၀န္းက်င္၏အထင္ေသးမႈကိုခံရမည္ သာမက ႏိုင္ထက္စီးနင္းမႈဒဏ္ကိုလည္း မလႊဲဧကန္ႀကဳံေတြ႕ရမည္ျဖစ္သည္။ ထိုနည္းတူစြာလူသာရွိၿပီး ဦးေဆာင္သူေခါင္းေဆာင္မရွိေသာ ပအို၀္းလူမ်ိဳးမ်ားသည္လည္း ခိုကိုးရာမဲ့ျဖစ္ေနေသာ သားငယ္ေလးပမာ ေရာက္ရွိေနေသာေနရာအရပ္မွာ မ်က္ႏွာသာေပး ျခင္းမခံရသည့္အျပင္ အႏိုင္က်င့္ခံရမႈသည္သာ ထပ္မံႀကဳံေတြ႕ခဲ့ရသည္။ ပအို၀္းမ်ားအတြက္ ပေဒသရာဇ္စနစ္ဆိုးႀကီး၏ ႏွိပ္စက္မႈဒဏ္သည္ ဘယ္ေသာအခါမွ ေမ့ေပ်ာက္၍ရႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။ ထိုသို႔ပေဒသရာဇ္စနစ္ဆိုးႀကီး၏ ႏွိပ္စက္မႈဒဏ္ကို ခံခဲ့ရျခင္းမွာ ပအို၀္းလူမ်ိဳးအမ်ားစုသည္ အေနေအးျခင္း၊ ရန္မလိုတတ္ျခင္းအျပင္ ပအို၀္းမ်ားသည္ လူအင္အားအရ လူဦးေရမ်ားေသာ္လည္း ထိုစနစ္ဆိုးႀကီးကို တြန္းလွန္ရန္အတြက္ ဦးေဆာင္မည့္သူဆိုသည့္ေခါင္းေဆာင္ဟူေသာပုဂၢိဳလ္မရွိျခင္းလည္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း လူမဆိုထားႏွင့္ တိရိစာၦန္ပင္လွ်င္ ေခ်ာင္ပိတ္ရိုက္လွ်င္ ထြက္ေပါက္အတြက္ နည္းမ်ိဳးစုံၾကံစည္မည္ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆုံးမွာ ပအို၀္းလူမ်ိဳးမ်ားအတြက္ မဟုတ္မခံေသာ ဦးေဆာင္သူ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္မ်ားေပၚထြက္လာျခင္းေၾကာင့္ ပေဒသရာဇ္စနစ္ဆိုးႀကီးကို ေအာင္ျမင္စြာ တြန္းလွန္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။
ပေဒသရာဇ္ေခတ္အလြန္တြင္လည္း ပအို၀္းလူမ်ိဳးမ်ားအတြက္ ေကာင္းမြန္ေအးခ်မ္းစြာေနထိုင္လုပ္ ကိုင္စားေသာက္ခြင့္မရရွိခဲ့ေပ။ ပအို၀္းလူမ်ိဳးမ်ားသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံအႏွံ႔အျပားတြင္ ပ်ံ႕ႏွံ႔စြာေနထိုင္ၾကေသာ္လည္း အမ်ားစုမွာ ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္းတြင္ ေနထိုင္ၾကသည္။ ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္းတြင္ လူဦးေရအမ်ားဆုံးလူမ်ိဳးျဖစ္သည္။ အမည္နာမအရ ရွမ္းျပည္နယ္ဟု မသတ္မွတ္္ခင္ကတည္းက ပအို၀္းလူမ်ိဳးမ်ားသည္ အျခားတိုင္းရင္းသားမ်ားနည္းတူ ေရွးပေ၀သဏီကတည္းကပင္ ဤေနရာေဒသတြင္ ေနထိုင္လုပ္ကိုင္စားေသာက္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ပအို၀္းလူမ်ိဳးမ်ားသည္ အျခားတိုင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္အတူ ေအးအတူပူအမွ် ေအးခ်မ္းစြာ ေနထိုင္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း ပအို၀္းလူမ်ိဳးမ်ားအေပၚ မနာလိုမုန္းတီးမႈမ်ားသည္ တေန႔ထက္တေန႔ ပိုမိုျပင္းထန္လာခဲ့ၿပီး ပအို၀္းလူမ်ိဳးမ်ားအတြက္ ေနထိုင္စရာေနရာမရွိရေစရန္ အႀကမ္းနည္းအရေသာ္လည္းေကာင္း၊ အႏုနည္းအရေသာ္လည္းေကာင္း နည္းမ်ိဳးစုံျဖင့္ပအို၀္းျပည္သူလူထုအေပၚ ဖိအားေပးခဲ့ၾကသည္။
ဖိအားဒဏ္အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကားတြင္ ေခတ္အဆက္ဆက္မ်ိဳးခ်စ္ပအို၀္းအာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား သည္ပအို၀္းျပည္သူလူထုမ်ား စိတ္ဓါတ္က်အားငယ္ျခင္းမရွိရေစရန္ အႏုနည္းျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အၾကမ္းနည္းျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း စစ္ကိုမုန္း၍စစ္ကိုတိုက္ထုတ္ရသည္၊ လက္နက္ကိုေၾကာက္၍ လက္နက္ကိုင္ရသည္ ဆိုသည့္အတိုင္း နည္းမ်ိဳးစုံျဖင့္ အမ်ိဳးသားေရးအတြက္ ေျဖရွင္းခဲ့ရသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္၏ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကမ္းလွမ္းခ်က္ေၾကာင့္ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္တြင္ ပအို၀္းအမ်ိဳးသားတပ္မေတာ္သည္ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရထံ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရယူႏိုင္ခဲ့သည္။ အစိုးရႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရယူခဲ့သည့္ေနာက္ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္တြင္ ႏိုင္ငံေတာ္မွဦးေဆာင္ၿပီး “အမ်ိဳးသားညီလာခံ” ကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ က်ိဳကၠဆံကြင္းႏွင့္ ေညာင္ႏွစ္ပင္ကြင္းတြင္ ေခၚယူက်င္းပခဲ့သည္။ ညီလာခံတြင္ အထူးေဒသ(၆)ပအို၀္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ ျပည္ေထာင္စုပအို၀္းအမ်ိဳးသားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္(ပအမဖ)အဖြဲ႕ကိုယ္စားလွယ္၊ ရွမ္းျပည္လူမ်ိဳးေပါင္းစုံလြတ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႕ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ားအစုအဖြဲ႕ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ ေရြးေကာက္တင္ေျမာက္ျခင္းခံရေသာကိုယ္စားလွယ္အစုအဖြဲ႕၊ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ားကိုယ္စားလွယ္အစုအဖြဲ႕၊ ေတာင္သူလယ္သမားအစုအဖြဲ႕ႏွင့္ ႏိုင္ငံ့၀န္ထမ္းအစုအဖြဲ႕မ်ားမွ စုစုေပါင္းကိုယ္စားလွယ္မ်ား(၃၆)ဦး တက္ေရာက္ခြင့္ရရွိခဲ့သည္။
ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံအေျခခံဥပေဒ ၁၉၄၇၊ ၁၉၇၄ႏွင့္ ၂၀၀၈-ခုႏွစ္တြင္ ေရးဆြဲခဲ့ေသာ အေျခခံဥပေဒဟူ၍ သုံးႀကိမ္ရွိခဲ့သည္။ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒေရးဆြဲရာတြင္ ႏိုင္ငံ၏ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေန ပထ၀ီအေနအထား၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ႏိုင္ငံတြင္းေန လူမ်ိဳးမ်ား၏ အေျခအေန လူေနမႈအေျခအေန စသည္တို႔ႏွင့္အတတ္ႏိုင္ဆုံးအံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္ေအာင္ ေရးဆြဲၾကရသည္။ ထိုသုိ႔အံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္ႏိုင္ရန္အတြက္ ညီလာခံတြင္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးတိုင္း၏ကိုယ္စားလွယ္ ပါ၀င္ႏိုင္ရန္လိုအပ္ပါသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ ၁၉၄၇-ခုႏွစ္ႏွင့္ ၁၉၇၄-ခုႏွစ္အေျခခံဥပေဒေရးဆြဲရာတြင္ ပအို၀္းတိုင္းရင္းသားကိုယ္စားလွယ္မ်ားမပါ၀င္ႏိုင္ခဲ့သည့္အတြက္ အခြင့္အေရးမ်ားစြာ ဆုံးရႈံးခဲ့ရသည္။ ထိုသင္ခန္းစာသည္ ၁၉၉၃-ခုႏွစ္တြင္ ျပဳလုပ္သည့္ အမ်ိဳးသားညီလာခံမွတစ္ဆင့္အေျခခံဥပေဒအသစ္ေရးဆြဲရာတြင္ ပအို၀္းတိုင္းရင္းသားမ်ားအတြက္ ရသင့္ရ ထိုက္သည့္ အခြင့္အေရးမ်ား မဆုံးရႈံးရေစရန္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားအေနျဖင့္ အေျမာ္အျမင္ႀကီးစြာျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ခဲ့သည္ဟုဆိုရမည္ျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းမွာ ၁၉၉၃-ခုႏွစ္မွ ၂၀၀၇-ခုႏွစ္အထိ ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ အမ်ိဳးသားညီလာခံမွတစ္ဆင့္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥေပေဒေပၚေပါက္လာခဲ့ၿပီး ၂၀၀၈-ခုႏွစ္ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒတြင္ ဟိုပုံး၊ ဆီဆိုင္၊ ပင္ေလာင္း (၃)ၿမိဳ႕နယ္စုစည္းၿပီး ပအို၀္းတိုင္းရင္းသားမ်ားအတြက္ ကိုယ္စားျပဳ အမွတ္သေကၤတတစ္ခုအေနျဖင့္ ပအို၀္းကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ေဒသဟူ၍ ေပၚေပါက္လာျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
၂၀၀၈-ခုႏွစ္ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒႏွင့္အတူ တိုင္းေဒသႀကီး(၇)ခု၊ ျပည္နယ္(၇)ႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရတိုင္း/ေဒသ ဟူ၍ေပၚထြက္လာခဲ့ပါသည္။ အထူးေဒသ(၆)ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ပအို၀္းကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေဒသေသာ္လည္းေကာင္း“ဥဳံဖြ”ဟူ၍ရရွိလာခဲ့ျခင္းမဟုတ္ပါ။ ေခတ္အဆက္ဆက္ ပအို၀္းေခါင္ေဆာင္မ်ားႏွင့္ ပအို၀္းျပည္သူလူထုမ်ား စည္းလုံးညီညြတ္စြာ အသက္ေသြးေခြ်းမ်ားႏွင့္ရင္းကာ ႀကိဳးစားခဲ့ၾက၍ရရွိျခင္းျဖစ္သည္။ တနည္းအားျဖင့္ ပအို၀္းလူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ထိုက္တန္၍ ရရွိျခင္းလည္းျဖစ္သည္။ ပအို၀္းလူမ်ိဳးမ်ားသည္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေဒသထက္ ပိုမိုျမင့္မားေသာအခြင့္အေရးကို ရရွိသင့္ေသာ္လည္း ႏိုင္ငံ၏ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေန ပထ၀ီအေနအထား၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ႏိုင္ငံတြင္းေန လူမ်ိဳးမ်ား၏ အေျခအေန လူေနမႈအေျခအေနမ်ားကလည္းရွိေနေသးေသာေၾကာင့္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေဒသအဆင့္ျဖင့္သာ ေက်နပ္ေနရသည့္အေျခအေနျဖစ္ပါသည္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ ရရွိၿပီးေသာအခြင့္အေရးကို မဆုံးရႈံးရေစရန္ ပို၍ပင္အေရးႀကီးပါသည္။
၁၉၉၅ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ(၇)ရက္ေန႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ က်ိဳကၠဆံကြင္းတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရမွ ဦးေဆာင္ၿပီး က်င္းပေသာ အမ်ိဳးသားညီလာခံ၌ ျပည္နယ္ႏွင့္တိုင္းေဒသႀကီးမရွိေသးေသာ တိုင္းရင္းသားမ်ားအတြက္ ရသင့္ ရထိုက္ေသာ အခြင့္အေရးမ်ားအခန္းက႑တြင္ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရအေနျဖင့္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရတိုင္း/ ေဒသမ်ား သတ္မွတ္ေပးပါရန္ အထူးေဒသ(၆)၊ ပအို၀္းအမ်ိဳးသားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္(PNO)၊ ဥကၠ႒ ဦးေအာင္ခမ္းထီမွ တင္ျပေတာင္းဆိုခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ကုိယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရတိုင္း/ေဒသဆိုၿပီး ရရွိလာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ရရွိလာေသာ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရတိုင္း/ေဒသမ်ားမွာ -
(၁) ၀ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရတိုင္း
(၂) ပအို၀္းကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ေဒသ
(၃) ဓႏု ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေဒသ
(၄) ပေလာင္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ေဒသ
(၅) ကိုးကန္႔ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေဒသ
(၆) နာဂ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေဒသ ဟူ၍ျဖစ္သည္။
ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရတိုင္း/ေဒသ ရရွိေပၚေပါက္လာခဲ့ေသာ ဧၿပီလ(၇)ရက္ေန႔ကို အစြဲျပဳၿပီး ပအို၀္းကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေဒသ ေမြးေန႔အျဖစ္သတ္မွတ္ခဲ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ရရွိထားေသာအခြင့္အေရးမ်ားကို မဆုံးရႈံးရေစရန္ႏွင့္ ပိုမိုေကာင္းမြန္ေသာ အခြင့္အေရးမ်ား ရရွိလာေစေရးအတြက္ ပအို၀္းလူမ်ိဳးတိုင္းသည္ စဥ္ဆက္မျပတ္ ႀကိဳးစားေနရန္လိုအပ္သည္။ အခ်င္းခ်င္းစည္းလုံးေနရန္လည္းလိုအပ္ပါသည္။ လူမ်ိဳးတစိတ္တကိုယ္ဆိုသည့္အတိုင္း လူတိုင္းသည္ အျမင္တူေနရန္မလြယ္ကူလွေပ။ ပအို၀္းလူမ်ိဳးမ်ားအတြက္ က႑ေပါင္းစုံတြင္ ပါ၀င္ေနရန္လိုအပ္သည္။ လုပ္သည့္အလုပ္၊ သြားသည့္လမ္းမ်ားလည္း တူညီႏိုင္မည္မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ပန္းတိုင္သည္တူညီေနရန္လိုအပ္ပါသည္။ ပအို၀္းလူမ်ိဳး၏အေျခအေန ပထ၀ီအေနအထားအရ အျမင္မတူငါ့ရန္သူဟု လုပ္ေနမည္ဆိုပါက စည္းလုံးညီညြတ္မႈပ်က္ျပားၿပီး ေနာက္ဆုံးတြင္ အင္အားႀကီးသူမ်ား၏ ႏိုင္ငံေရးအသုံးခ်ခံဘ၀သာ ျဖစ္ေနမည္ျဖစ္သည္။ မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ သု၀ဏၰဘုမၼိသထုံေနျပည္ေတာ္ႀကီး ပ်က္စီးခဲ့ရသည္ကို အစဥ္သတိရေနရန္လိုေၾကာင္းကို ပအို၀္းလူမ်ိဳးမ်ားအား သတိေပးေရးသားရင္း ပအို၀္းကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေဒသမွသည္ ပအို၀္းလူမ်ိဳးမ်ားအားလုံး လိုခ်င္ေနသည့္ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ႀကီးဆီသို႔ မေ၀းေတာ့သည့္အခ်ိန္ကာလတစ္ခုဆီသို႕ ေရာက္ရွိေစရန္ လက္တြဲညီညီျဖင့္ဆက္လက္ခ်ီတက္ႀကပါစို႔ ဟုတိုက္တြန္းလိုက္ရပါသည္။
ၿခဲဳင္းေပခြန္
စႏၱာ;ခမ္း
Like On Facebook
Follow On Twitter
Subscribe On RSS