Photo- Credit
စာေပသည္ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး၏ ကိုယ္အဂၤါလကၡာဏာအသက္ေသြးေၾကာျဖစ္သည့္အျပင္ လူသားထုတို႔၏ ဘ၀အေရး၊ လူမႈေရး၊ နိုင္ငံေရးအသီးသီးတို႔တြင္္ အလြန္အေရးပါ အရာေရာက္ေပသည္။ “နုတ္တစ္ရာစာတစ္လုံး” ဟူေသာစကားရပ္နွင့္အညီအမွားအမွန္ ေလာကဠာရုံမ်ား၏ အေၾကာင္းမ်ားကိုစာေပမ်ားျဖင့္ သမိုင္းကဗ်ည္းမွတ္တမ္းတင္၍ အဆုံးအျဖတ္ေပးသည္။ စာဖတ္နည္းေသာလူမ်ိဳးသည္ တိုးတက္ရန္ ေနွာင့္ေနွးၿပီးစာဖတ္မ်ားေသာလူမ်ိဳးသည္ အဖက္ဖက္မွ တိုးတက္မႈျမန္ဆန္မည္ျဖစ္သည္။ စာေပသည္ လူ႔ေဘာင္ေလာကဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေစရန္ အေျခခံအုတ္ျမစ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စာေပဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးကို အစဥ္ေရွ႕ရႈအားေပး ျမွင့္တင္ရန္ လိုအပ္ေပသည္။“မိမိတိုင္းျပည္နွင့္ မိမိလူမ်ိဳးကိုခ်စ္လွ်င္ မိမိစာေပကိုတန္ဖိုးထားပါ” မ်က္ေမွာက္ကမာၻတြင္ ကိုယ္ပိုင္စာေပမရွိေသာလူမ်ိဳးဟူ၍ မရွိေလာက္ေအာင္ နည္းပါးသည္။ စာေပသည္ တိုင္းျပည္နွင့္ လူမ်ိဳးအက်ိဳးကိုတိုးတက္ရန္ ခ်ိတ္ဆက္ေပးေသာပင္မအုတ္ျမစ္ျဖစ္သည္။ တိုင္းျပည္နွင့္ လူမ်ိဳးတို႔၏ သမိုင္းအတၳဳပၸတိၱ ကိုးကြယ္မႈဘာသာ၊ ရိုးရာဓေလ့ထုံးစံ၊ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကိုစာေပမ်ားျဖင့္ ေရးသားမွတ္တမ္းတင္ထားရွိရသည္။ စာေပမ်ားျဖင့္ ေရးမွတ္ရန္ အကၡရာမ်ားရွိရမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စာေပအကၡရာမ်ားမရွိလွ်င္ ဘာသာယဥ္ေက်းမႈ ရိုးရာဓေလ့ထုံးတမ္းမ်ားလည္း ေနာင္အနာဂတ္ လူငယ္မ်ားသို႔ လက္ဆင့္ကမ္းရန္ ခက္ခဲျခင္းေၾကာင့္ လူမ်ိဳးပါ ေမွးမွိန္ပ်က္သုဥ္းသြားမည္ပင္ ျဖစ္သည္။
ပအိုဝ္းအမ်ိဳးသားမ်ား၏ စာေပသမိုင္းကိုေလ့လာပါကေခတ္(၃)ေခတ္ျဖင့္ ခြဲျခားေလ့လာနိုင္သည္။ ပထမေခတ္တြင္သုဝဏၰဘူမိသထုံျပည္ေခတ္ျဖစ္သည္။ သုဝဏၰဘူမိသထုံျပည္ရွိ ပအို၀္းစာေပအေရးအသားမွာလြန္ခဲ့ေသာနွစ္ေပါင္းတစ္ေထာင္ေက်ာ္သာသနာေတာ္နွစ္(၅၀၀)ဝန္းက်င္ကတည္းက ပိဋကတ္ေတာ္မ်ားကိုပအိုဝ္းဘာသာစကား ပအိုဝ္းအကၡရာအေရးအသားျဖင့္ ေရးသားခဲ့သည္။ သထုံျပည္တြင္ရွိေသာပိဋကတ္သုံးပုံသည္ ေပစာျဖင့္ေရးသားထားသည္။
သထုံျပည္တြင္ ပအိုဝ္းစာေပအကၡရာ အခိုင္အမာရွိေၾကာင္းကိုေအာက္ပါအခ်က္အလက္မ်ားအရသိရသည္။ပုဂံျပည့္ရွင္အေနာ္ရထာမင္းသည္ သုဝဏၰဘူမိသထုံျပည္ကို လာေရာက္တိုက္ခိုက္ၿပီး မႏူဟာမင္းနွင့္တကြ ပိဋကတ္ေတာ္ကိုပင့္ေဆာင္ခဲ့ေသာနွစ္မွာသာသနာသကၠရာဇ္ (၁၆၀၁)၊ ေကာဇာသကၠရာဇ္(၄၁၉)ခု၊ ခရာဇ္သကၠရာဇ္ (၁၀၅၇)ခုနွစ္ျဖစ္သည္။ အေနာ္ရထာမင္းပိဋကတ္စာကိုပင့္ေဆာင္ၿပီးနွစ္ေပါင္း(၄၃)နွစ္အၾကာနရပတိစည္သူမင္းလက္ထက္ ေကာဇာသကၠရာဇ္(၄၆၂)၊ ခရာဇ္သကၠရာဇ္(၁၁၀၀)ခုနွစ္ဝန္းက်င္တြင္ ပါဠိ၊ ပ်ဴ၊ မြန္စာနမူနာမ်ားကိုယူကာ ျမန္မာစာသင္ပုန္းႀကီးအျဖစ္ ေရးသားသင္ယူၾကသည္။
ျမန္မာစာသင္ပုန္းႀကီးဗ်ည္းမ်ားသည္ ျမန္မာစာေဝါဟာရ ေရးထုံးေရးနည္းမစုံေသာ္လည္း ပအိုဝ္းဘာသာစကားသုံးကို ေရွ႕က ပအိုဝ္းစာေပ အသုံးျပဳေသာ ဗ်ည္းမ်ားမွာ က-ခ-င၊ စ-ဆ-ည၊ တ-ထ-န၊ ပ-ဖ-မ၊ ယ-ရ-လ-ဝ၊ သ-ဟ-အံ (၁၉)လုံးတြင္ “ရ” ဗ်ည္းတစ္လုံးကို ျမန္မာအသံထြက္မရွိခ်န္လွပ္ၿပီးက်န္(၁၈)လုံးကိုသုံး၍ သင္ယူၾကသည္။ ေရွ႕က ပအိုဝ္းစာဗ်ည္း(၁၉)လုံးရွိသည္။ ေနာင္အခါ ဒ-ဗ ဗ်ည္းနွစ္လုံးျဖည့္စြက္၍ ဗ်ည္း(၂၁)လုံးအသုံးျပဳသင္ယူၾကသည္။
ျမန္မာစကားကို ျမန္မာစာအျဖစ္ တီထြင္ဖန္တီးနိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း (၇၄)ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာျဖစ္ေသာေကာဇာသကၠရာဇ္ (၅၃၆)၊ ခရာဇ္သကၠရာဇ္ (၁၁၇၄)ခုႏွစ္မွစ၍သာ ေအာင္ျမင္မႈရရွိသည္။ ျမန္မာစာ၏ မူလအစသည္ ပုဂံေက်ာက္စာအေရးအသားမွျဖစ္သည္။
သုဝဏၰဘူမိသထုံျပည္ မႏူဟာမင္းပါေတာ္မူၿပီးနွစ္ေပါင္း(၄၉၁)အၾကာတြင္ ျမန္မာျပည္သို႔ ခရစ္ယာန္သာသနာျပဳအဖြဲ႔ေရာက္လာသည္။ ထိုအဖြဲ႔ေရာက္ခ်ိန္၌ကရင္မ်ိဳးႏြယ္စုလူမ်ိဳးထဲတြင္ ပအို၀္းလူမ်ိဳးသည္ ကိုယ္ပိုင္စာေပရွိေနၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္းအတြဲ(၁) စာမ်က္နွာ(၉၅)တြင္ ေရးသားထားပါသည္။ ခရစ္ယာန္သာသနာျပဳအဖြဲ႕မွ ပအိုဝ္းလူမ်ိဳးကို ကရင္လူမ်ိဳးကဲ့သို႕ ခရစ္္ယာန္သာသနာျပဳျခင္းနွင့္ စာေပထီထြင္ေပးျခင္းမ်ားမေဆာင္ရြက္ေပးသည့္အေၾကာင္းမွာ ပအို၀္းလူမ်ိဳးတို႔သည္ ကိုယ္ပိုင္စာေပရွိႏွင္းၿပီးျဖစ္သည့္အျပင္ ေထရဝါဒဗုဒၶဘာသာကို ကိုးကြယ္ယုံၾကည္ေနၾကၿပီး ျဖစ္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
ပအိုဝ္းစာေပ ပထမေခတ္တြင္ သုဝဏၰဘူမိသထုံျပည္ ပ်က္သုန္းၿပီး ပအို၀္းစာေပအျဖစ္ ေပပုရပိုက္ မ်ားျဖင့္ ရွိေနခဲ့သည္။ ေနွာင္နွစ္ေပါင္းရာစု (၃)ခုအၾကာတြင္ ရာသီဥတုဒဏ္နွင့္ အျခားေသာရန္သူငါးပါးအေႏွာင့္အယွက္ အဖ်က္အဆီးမ်ားေၾကာင့္ စာေပအေထာက္အထားမ်ားကိုအလြယ္တကူရွာေဖြရန္ခက္ခဲၿပီးတိမ္ျမဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ရပါသည္ဟု ပအိုဝ္းသက္ႀကီးဝါႀကီးမ်ား၏ လက္ဆင့္ကမ္း နႈတ္ရာဇဝင္အရ သိရပါသည္။
သုဝဏၰဘူမိသထုံျပည္ ပအိုဝ္းစာေပ ပထမေခတ္ တိမ္ျမဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီးေနာက္ နွစ္ေပါင္း(၄၃၆)နွစ္အၾကာတြင္ သာသနာ-၂၃၃၇၊ ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၁၁၅၅-ခုနွစ္၊ ခရဇ္ ၁၇၉၃-ခုႏွစ္မွ ပအို၀္းစာေပ ဒုတိယေခတ္ျပန္လည္ေပၚေပါက္လာသည္။ စာေပဒုတိယေခတ္၏ စာေပအေရးအသားသမိုင္းသည္ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္း၊ ေတာင္ႀကီးခရိုင္၊ ေညာင္ေရႊၿမိဳ႕နယ္ အင္းေလးေတာင္ပိုင္းရွိမိုင္းပ်ိဳးေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၱကဝိရသာရမွအစျပဳျပန္လည္ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
ဆရာေတာ္သည္ ေကာဇာသကၠရာဇ္ (၁၁၅၅)ခုနွစ္တြင္ ေရွးေဟာင္းက်မ္းစာ၊ ပါဠိစာ၊ ပုရပိုက္ေပစာအရပ္ရပ္မ်ားကိုေထာင့္စုံၾကည့္ရႈေလ့လာၿပီး ပအိုဝ္းဘာသာစကား ပအိုဝ္းစာမူစာေပအကၡရာမ်ားကို စတင္တီထြင္ေရးသားေပးခဲ့သည္။ ဆရာေတာ္ ထီထြင္ေသာ ပအိုဝ္းစာေပအကၡရာမ်ားျဖင့္ ပိဋကတ္ေတာ္လာတရားအဆီအနွစ္မ်ားကို ပအိုဝ္းလူမ်ိဳးမ်ား သိရွိခံစားနိုင္ေစရန္ ေလာကီေလာကုတၱရာစာေပဗဟုသုတမ်ားတိုးပြားေစရန္အတြက္ ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၁၁၆၀-ခုႏွစ္မွ ၁၂၀၆-ခုနွစ္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသည္အထိ (၄၆)ႏွစ္တိုင္တိုင္က်မ္းႀကီးက်မ္းငယ္(၂၇)ပုဒ္နွင့္ တရားစာ၊ ဆုေတာင္းစာ၊ ေမတၱာပို႔စာမ်ားကို ပအိုဝ္းဘာသာသို႔ သံေပါက္အလကၤာမ်ားျဖင့္ ေရးသားထုတ္ေဝခဲ့သည္။
မိုင္းပ်ိဳးဆရာေတာ္သည္ ပအိုဝ္းစာေပအကၡရာကို တီထြင္ေပးၿပီးေနာက္ ပိဋကတ္က်မ္းစာမ်ားကို ပအိုဝ္းဘာသာသို႔ ျပန္ဆိုေရးသားရာတြင္ေနာင္ဟဲင္းဆရာေတာ္က ၾကည့္ရႈစစ္ေဆးတည္းျဖတ္ေပးသည္။ စခီြဆရာေတာ္ကေလးလုံးစပ္၊ ေျခာက္လုံးစပ္၊ ခုႏွစ္လုံးစပ္ သံေပါက္အလကၤာမ်ားျဖင့္ အေခ်ာသတ္ စီကုံးေပးခဲ့သည္။ေဆာင္းေျပာင္းဆရာေတာ္နွင့္ ပင္ပြံေက်ာင္းဆရာေတာ္တို႔ကထိုဘာသာျပန္ထားေသာသံေပါက္၊ ကဗ်ာ၊ အလကၤာစာမ်ားကို "ေမာ္"ဟုေခၚေသာစာေဟာဆရာမ်ားအားသင္ၾကားေပးကာသာေရး၊ နာေရးစေသာဘာသာေရးအခမ္းအနားမ်ားတြင္ ေဟာၾကားေစျခင္းျဖင့္ ပအိုဝ္းလူမ်ိဳးမ်ားအတြက္ ဘာသာ၊ သာသနာ၊ စာေပဗဟုသုတမ်ားကို ျပန္႔ပြားေစခဲ့သည္။
စာေပဒုတိယေခတ္ နွစ္ေပါင္း(၁၄၅)ႏွစ္အၾကာတြင္အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ သီတင္းသုံးေတာ္မူ ၾကေသာ ပအိုဝ္းဆရာေတာ္မ်ားမွ ပအိုဝ္းစာမူအတည္တက်ျဖစ္ေပၚေစရန္ ႀကိဳးစားထီထြင္ေရးသားခဲ့ၾက သည္။ ထိုဆရာေတာ္မ်ားထဲတြင္ မိုင္းပိ်ဳးဆရာေတာ္ တီထြင္ေပးေသာအကၡရာကိုအေျခခံ၍ ခရစ္သကၠရာဇ္ ၁၉၃၈-ခုနွစ္တြင္ ေတာင္ႀကီးျမိဳ႕ ထီသိမ္ေက်ာင္းဆရာေတာ္ဘဒၵÅသုနႏၵတီထြင္ေသာစာမူသည္ ပအိုဝ္း၊ ပါဠိ၊ ျမန္မာ ပါဝင္ၿပီးဖတ္ရန္လြယ္ကူျခင္း၊သတ္ပုံနွင့္ အသံထြက္စုံလင္ျခင္း၊ စာေပမူေဟာင္းမပ်က္ျခင္း၊ ေရးသားရန္လြယ္ကူျခင္းစေသာအက်ိဳးေက်းဇူးမ်ားရွိေသာေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္မ်ားမွ ေတာင္ႀကီးထီသိမ္စာမူကို ပအိုဝ္းစာမူအျဖစ္ ကန္႔ကြက္သူမရွိတညီတညြတ္တည္းအတည္ျပဳသတ္မွတ္ခဲ့ၾကသည္။
ထိုအတည္ျပဳထားေသာစာမူကိုစာေပတည္တံ့ျပန္႔ပြားေရးအဖြဲ႕ႏွင့္ ဖြင့္လွစ္သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ပထမအႀကိမ္"ပအိုဝ္းသံဃာ့သာသနာရကၡိတ" အဖြဲ႔ကိုလည္းဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားနွင့္ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းခဲ့ပါသည္။
ပအိုဝ္းစာေပျပန္႔ပြားေရးလုပ္ေဆာင္နိုင္ရန္ ဗဟိုသံဃာ့အဖြဲ႔မ်ားဖြဲ႔စည္းရာတြင္ ၾသဝါဒါစရိယ ဆရာေတာ္မ်ားအဖြဲ႔၊ ဥကၠ႒ဆရာေတာ္မ်ားအဖြဲ႔၊ အက်ိဳးေတာ္ေဆာင္အဖြဲ႔စသည္မ်ားျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းကာနွစ္စဥ္ ဆရာျဖစ္ ပအိုဝ္းစာေပဗဟိုသင္တန္းကို အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ သင္တန္းသားမ်ားကိုေခၚယူဖြင့္လွစ္ေပးလ်က္ရွိသည္မွာယခုနွစ္ထိ (၃၄) ႀကိမ္ရွိခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။
ထို႔အျပင္ပအိုဝ္းစာေပနွင့္ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကိုထိန္းသိမ္းရာတြင္ တစ္ဘက္တစ္လမ္းမွလည္းနိုင္ငံေတာ္ထံမွ မွတ္ပုံတင္၍ ပအိုဝ္းစာေပနွင့္ ယဥ္ေက်းမႈအဖြဲ႔ ဖြဲ႔စည္းခဲ့သည္။ ၎မွာတကၠသိုလ္မ်ား၌ ပအိုဝ္းစာေပနွင့္ ယဥ္ေက်းမႈအဖြဲ႔ ဖြဲ႔စည္းျခင္း၊ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕နယ္ ပအိုဝ္းစာေပနွင့္ ယဥ္ေက်းမႈအဖြဲ႕ ဖြဲ႕စည္းျခင္း၊ ဆီဆိုင္ၿမိဳ႕နယ္၊ လြယ္ေကာ္ၿမိဳ႔နယ္၊ ပင္လုံၿမိဳ႕နယ္၊ ကေလာၿမိဳ႕နယ္၊ ရပ္ေစာက္ၿမိဳ႕နယ္၊ ဟိုပုန္းၿမိဳ႕နယ္၊ ေညာင္ေရႊၿမိဳ႕နယ္၊ ဇရပ္ၾကီးေဒသ၊ ဘာအံၿမိဳ႕နယ္၊ ရြာငံၿမိဳ႕နယ္မ်ားတြင္ ဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။
၎အျပင္ ပအိုဝ္းစာေပျမွင့္တင္ေရးအဖြဲ႕ကိုလည္း ၁၃၇၄-ခုနွစ္၊ တေပါင္းလဆုပ္(၁)ရက္၊ (၂၇.၃.၂၀၁၃) ဗုဒၶဟူးေန႔တြင္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕၊ ပအိုဝ္းအမ်ိဳးသားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ရုံး၊ ပိဋကတ္ပအိုဝ္းဘာသာျပန္ဌာနတြင္ပအိုဝ္းစာေပျမွင့္တင္ေရးအဖြဲ႕ကို ဖြဲ႕စည္းနိုင္ရန္ အစည္းအေဝးတစ္ရပ္ က်င္းပခဲ့သည္။ ထိုအစည္းအေဝးသို႔ ပအိုဝ္းစာေပျပန္႔ပြားေရးဗဟိုသံဃာ့အဖြဲ႕၊ပအိုဝ္းစာေပယဥ္ေက်းမႈအဖြဲ႕(ဗဟို)နွင့္ပအိုဝ္းအမ်ိဳးသားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွ တာဝန္ရွိပုဂၢိဳလ္မ်ား၊ ပဲခူးတိုင္းေဒသႀကီးမွ ပအိုဝ္းကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ မြန္ျပည္နယ္၊ ကရင္ျပည္နယ္၊ ကယားျပည္နယ္မ်ားမွ ပအိုဝ္းစာေပကိုယ္စားလွယ္မ်ား စုံလင္စြာတက္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။အစည္းအေဝးသို႔ ၾကြေရာက္လာေသာ ပအိုဝ္းဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္မ်ားနွင့္ ပအိုဝ္းတိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ သေဘာတူဆုံးျဖတ္ခ်က္အရ "ပအိုဝ္းစာေပျမွင့္တင္ေရးအဖြဲ႕"ကိုဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။
နိုင္ငံေတာ္အစိုးရမွသက္ဆိုင္ရာတိုင္းရင္းသားမ်ား၏ ဘာသာစာေပကိုနိုင္ငံေတာ္အေျခခံပညာစာသင္ေက်ာင္းမ်ားတြင္ သင္ၾကားေစရန္ ခြင့္ျပဳခဲ့သည္။ ထိုအခါ ပအိုဝ္းေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားအားပအိုဝ္းစာေပသင္ၾကားေပးနိုင္ရန္ လိုအပ္ေသာ ပအိုဝ္းဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကိုလည္းေမြးထုတ္ေပးခ့ဲပါသည္။ နွစ္စဥ္ ေႏြရာသီအစိုးရေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္တြင္ ပအိုဝ္းေဒသရွိ ပအိုဝ္းလူငယ္မ်ားနွင့္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားအားဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းရွိဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္မ်ားမွ အေျခခံပအိုဝ္းစာေပကို သင္ၾကားေပးလွ်က္ရွိသည္။ ထို႔အျပင္ ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္းရွိေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕နယ္၊ ေက်ာက္တလုံးႀကီးျမိဳ႕နယ္၊ ပင္ေလာင္းၿမိဳ႕နယ္၊ ေနာင္တရားၿမိဳ႕နယ္၊ ဆီဆိုင္ၿမိဳ႕နယ္၊ ဟိုပုံးၿမိဳ႕နယ္၊ ပင္လုံၿမိဳ႕နယ္မ်ားတြင္ အလွည့္က် တစ္နွစ္စီဆရာျဖစ္ပအိုဝ္းစာေပဗဟိုသင္တန္းကိုလည္း နွစ္စဥ္ေခၚယူက်င္းပေပးလွ်က္ရွိသည္မွာ (၃၄)ႏွစ္ပင္ရွိၿပီးျဖစ္သည္။
ဤသို႔ဆရာျဖစ္ပအိုဝ္းစာေပဗဟိုသင္တန္းကို က်င္းပရာတြင္ သင္တန္းျဖစ္ေျမာက္ရန္ ဦးေဆာင္သူဆရာေတာ္သံယာေတာ္မ်ားနွင့္ လူပုဂၢိဳလ္မ်ား၊ သင္တန္းအေထြေထြစရိတ္အတြက္ အလွဴရွင္မ်ားနွင့္ စာေပေလ့လာသင္ယူသူမ်ိဳးဆက္သစ္သင္တန္းသားမ်ားျဖင့္ တက္ညီလက္ညီ စည္းစည္းလုံးလုံးဖြင့္လွစ္နိုင္ျခင္းမွာ ၾကည္နူးစရာေကာင္းေသာ ျမင္ကြင္းျဖစ္ေပသည္။ ဤလုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားသည္ ပအိုဝ္းစာေပကို လက္ဆင့္ကမ္းထိန္းသိမ္းရာျဖစ္သည့္အျပင္ ပအိုဝ္းတစ္မ်ိဳးသားလုံး အခ်င္းခ်င္းစည္းလုံးျခင္း၏ သေကၤတျပယုဂ္လည္းျဖစ္ေပသည္။
တစ္ေခတ္တစ္ခါက ေပ်ာက္ဆုံးသြားေသာ ပအိုဝ္းစာေပကို မ်ိဳးခ်စ္ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္မ်ားနွင့္ မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္မ်ားမွပအိုဝ္းစာေပကို ျပန္လည္ေဖာ္ထုတ္ေရး၊ ပအိုဝ္းစာေပျပန္႔ပြားေရး၊ ပအိုဝ္းစာေပေရရွည္တည္တံ့ေရးကို အားႀကိဳးမာန္တက္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ယေန႔ ကၽြန္ုပ္တို႔လည္း မိမိကိုယ္ပိုင္စာေပကို သင္ယူေလ့လာဖတ္ရႈခြင့္ရသည့္အျပင္ နိုင္ငံေတာ္အသိအမွတ္ျပဳ တိုင္းရင္းသားစာေပထဲတြင္ ကၽြန္ုပ္တို႔ ပအိုဝ္းစာေပသည္လည္းပါဝင္ပါသည္။ မိမိလူမ်ိဳးကို ခ်စ္လွ်င္ မိမိစာေပလည္း အဆင့္ဆင့္လက္ဆင့္ကမ္း တန္ဖိုးထား ေလ့လာသင္ယူသင့္ေပသည္။ သို႔မွသာ မိမိတို႔စာေပ ေရရွည္တည္တံ့မည္ျဖစ္ေၾကာင့္ နိဂုံးခ်ဳပ္အပ္ပါသည္။
ကိုးကားခ်က္။ ။ ပအို၀္းသမိုင္းစာအုပ္
နင္ခမ္းေကာင္
ခြန္ျဖားဗြာခမ္း
Like On Facebook
Follow On Twitter
Subscribe On RSS