ေတာင္ႀကီး၊ ၂၀၁၇ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ (၁) ရက္
ယေန႔ကမၻာေပၚရွိ မည္သည့္သတၱဝါ၊ လူ၊ တိရိတၦန္မဆို ေမြးဖြားလာၿပီဆိုလွ်င္ ျပန္ေသမည္မွာဧကန္ ပင္ျဖစ္သည္။ မေသခင္မွာ အေကာင္းဆုံးေနသြားၾကမယ္။ စိတ္အခ်မ္းသာဆုံးျဖစ္ေအာင္ေနမယ္။ အဲ့လိုေနႏိုင္ေအာင္ ေကာင္းတာေတြလုပ္မယ္။ လုပ္သင့္တာေတြလုပ္မယ္။ မလုပ္သင့္တာေတြမလုပ္ဘူး။ စိတ္ထား ေကာင္းတဲ့သူ၊ အသိဥာဏ္ရွိတဲ့သူ၊ အမ်ဳိးမ်ဳိးတတ္ကြ်မ္းနားလည္တဲ့သူျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္။ ေသမွာကို ေၾကာက္ၿပီး ဘာမွမလုပ္ခ်င္မကိုင္ခ်င္ျဖစ္ၿပီး စိတ္ဓာတ္က်ေနလို႔ ဘာမွမထူးဘူး။ ေသတဲ့အခါမွာ၊ ေသခါနီးမွာ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ေသႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳတင္ၿပီး စိတ္ကိုရင့္က်က္ေအာင္ ေလ့က်င့္ထားရမယ္။ ေၾကာက္ၿပီး၊ အားငယ္ၿပီးေသရတာ dignity မရွိဘူး။ dignity ရွိရွိ ေသျခင္းတရားကို ဘယ္သူမွ ေရွာင္လြဲလို႔မရဘူး။ တေန႔ေသသြားရမွာပါ။ အခုႀကဳံေတြ႔ေနရတဲ့ ကိစၥေတြဟာ ေတြ႔ရတုံး ႀကဳံရတုံးမွာေတာ့ တခါတေလ ေတာ္ေတာ္ခံရခက္ပါတယ္။ စိတ္ဆင္းရဲရတယ္။ ဒါေပမဲ့ မွန္းၿပီးေတာ့ေတြးၾကည့္၊ ငါေသသြားၿပီ၊ ဟိုးဘဝေတာင္ ေရာက္သြားၿပီဆိုပါေတာ့။ ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ကိစၥေတြက ဘာအဓိပၸာယ္ရွိသလဲ။
အေမရိကန္မွာ ေျပာေလ့စကားတစ္ခြန္းရွိတယ္၊ Eat, sleep and be merry, for, tomorrow you die. “မနက္ျဖန္ ေသခ်င္ေသမယ္၊ အဲ့ဒီေတာ့ ဒီကေန႔ေကာင္းေကာင္းစား၊ ေကာင္းေကာင္းအိပ္၊ ေကာင္းေကာင္းေပ်ာ္။” လူေတြက ေသရင္ၿပီးၿပီလို႔ထင္ၾကတာ။ ေသရင္တကယ္ဘဲ ၿပီးၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့။ သို႔ေသာ္ ေသရင္မၿပီးေသးဘူး။ ၿပီးေတာ့ စားေသာက္ေပ်ာ္ပါးဆိုတာေလာက္နဲ႔ ဘဝရဲ႕အႏွစ္သာရက ျပည့္စုံၿပီလား၊ တကယ္ေလးနက္ၿပီလား မေလးနက္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ အသိဥာဏ္ရင့္က်က္တဲ့လူဆိုရင္ ေနာက္ဘဝ ကိုရွိတယ္မရွိဘူးမသိရင္ေတာင္၊ မယုံရင္ေတာင္မွ ပိုၿပီးေတာ့အဓိပၸာယ္ရွိေအာင္၊ ေလးနက္ေအာင္ေနမွာဘဲ။
ဘဝကို ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္အထိ အဓိပၸာယ္ရွိ္ရွိ တန္ဖိုးရွိရွိ ဘယ္လိုေနရမယ္ဆိုတာ သိဖို႔လုိပါတယ္။ အဲ့ဒီလိုမသိလို႔ရွိရင္ အသက္ႀကီးသြားတဲ့အခါ ၾကာေလ အသုံးမက်ေလ ျဖစ္လာတယ္။ ေတာ္ေတာ္အားငယ္စရာ၊ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္စရာေကာင္းတယ္။ စြန္႔စားတဲ့သူ အားထုတ္တဲ့သူရဲ႕ဘဝဟာ ေရရွည္မွာ သက္သာပါတယ္။ ေသခါနီးမွာလည္း “ငါလုပ္ခ်င္တာေတြကို အမ်ဳိးမ်ဳိးလုပ္ခဲ့ရၿပီး၊ ငါ့အရည္အခ်င္းေတြကို အမ်ားႀကီး၊ သုံးခဲ့ၿပီး၊ ငါဘယ္လိုလူလဲဆိုတာ ငါေကာင္းေကာင္းသိၿပီး၊ ငါ့ဘဝကိုငါ ေက်ေက်နပ္နပ္ေနခဲ့ရၿပီး၊ ေသေပ်ာ္ပါတယ္”လို႔ ေတြးမိၿပီး ေက်နပ္ေနလိမ့္မယ္။ ေသမွာကို မေၾကာက္တဲ့စိတ္နဲ႔ေသမယ္။ ဘယ္ဟာအေရးႀကီးဆုံးလဲဆိုတာသိဖို႔ အင္မတန္လိုပါတယ္။ အေရးမႀကီးတာေတြက အေရးႀကီးသေယာင္ေယာင္နဲ႔ ကိုယ့္ဘဝထဲက အခ်ိန္ေတြအကုန္လုံးကိုယူသြားေနတာ၊ အခ်ိန္ကမက်န္ေတာ့ဘူး။ တကယ္အေရးႀကီး အလုပ္ကို လုပ္ျဖစ္ဖို႔အခ်ိန္သိပ္နည္းေနတယ္။ ေနာက္ဆုံးေသခါနီးမွာ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ၿပီးေတာ့ စာရင္းရွင္းခ်ဳပ္လိုက္မယ္ဆိုပါေတာ့။ ငါဘာေတြလုပ္ခဲ့သလဲ၊ ဘယ္သူ႔အတြက္လုပ္ခဲ့သလဲ။ ငါလုပ္ခဲ့သမွ်အရာအားလုံးဟာ သူမ်ားဖို႔ပဲ။ သူမ်ားအထင္ႀကီးဖို႔ ငါ့ဘဝကိုငါေနေပးခဲ့တာ။ ငါတကယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ကို မလုပ္ရေသးဘူး။ သူမ်ားထက္သာဖို႔ ႀကိဳးစားေနရတာနဲ႔ပဲ ငါ့ဘဝကိုငါ အဓိပၸာယ္ရွိရွိ မေနခဲ့ရဘူး။ ႏွေမွ်ာလိုက္တာလို႔ေတြးမိရင္ သိပ္ေနာက္က်သြားၿပီ။
စာေမးပြဲမွာ ကိုယ္တကယ္တတ္တာကို ေျဖဖို႔ထက္ အမွတ္ရဖို႔ကို အဓိကထားေတာ့ ခိုးေျဖတာေတြ ျဖစ္လာသလို အျပင္ေလာကမွာလည္း လူအထင္ႀကီးခံရဖို႔ကို အဓိကထားရင္ ဟန္လုပ္ၿပီးေနျပရမယ္။ အဲဒါ ဘဝစာေမးပြဲ ခိုးေျဖတာဘဲ။ ေသခါနီးမွာ ငါ့ကိုအထင္ႀကီးခဲ့တဲ့သူေတြ ဘယ္မွာလဲလို႔ေမးရရင္ ဘယ္လို အေျဖထြက္မလဲ။ စစ္မွန္္တဲ့ဘဝ၊ မွန္ကန္တဲ့ဘဝ၊ အတုေယာင္မဟုတ္တဲ့ဘဝကို ေနသြားဖို႔နဲ႔၊ ေသတဲ့အခါမွာလည္း ဘာမွဟန္လုပ္တာ၊ ဖုံးကြယ္တာမရွိ၊ အမွန္အတိုင္း၊ အရွိအတိုင္းသိၿပီး ေသဖို႔က တကယ္ခက္ခဲနက္နဲတဲ့ ဘဝေပးတာဝန္ျဖစ္ပါတယ္။
ေသမယ္လို႔ မထင္တဲ့သူေတြ အၿမဲတမ္း အတူတူေနရတဲ့ ေသမယ္လို႔ မထင္တဲ့သူေတြ၊ အၿမဲတမ္း တူတူေနရတဲ့သူေတြဟာ အတူတူေနရတဲ့အခ်ိန္ေတြကို လက္ေဆာင္ေကာင္းတစ္ခုလို တန္ဖိုးမထားၾကဘူး။ ပစၥည္းဥစၥာဘယ္ေလာက္ရွိရွိ၊ ဘြဲ႔ရာထူးဘယ္ေလာက္ရွိရွိ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေလးစားမႈမရွိတဲ့လူဟာ ေအာင္ျမင္တဲ့လူလို႔မဆိုႏိုင္ဘူး။ ပစၥည္းဥစၥာေတြ လူအထင္ႀကီးမႈေတြထက္ အမ်ားႀကီးျမင့္ျမတ္တဲ႔ အသိဥာဏ္ေတြ ရႏိုင္လ်က္နဲ႔ ရေအာင္မလုပ္ရင္ အားလုံးထားခဲ့ၿပီး ေသရေတာ့မယ့္အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ဘဝနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘာကိုေက်နပ္ႏိုင္မလဲ။ ေသမွာကို ေလးေလးနက္နက္သိတဲ့သူဟာ ေပါ့ေပါ့တန္တန္မေနဘူး၊ အခ်ိန္မျဖဳန္းဘူး။ တကယ္လုပ္ရက်ဳိးနပ္တာကိုလုပ္မယ္။ ေသျခင္းတရားကို နက္နက္နဲနဲသိတဲ့သူဟာ ဘဝကိုတန္ဖိုး ရွိရွိေနတယ္။
ျပင္ပအေဖာ္ဆိုတာ ကိုယ္နဲ႔အတူတူ အၿမဲတမ္းမပါႏိုင္ဘူး။ အေပၚယံအေဖာ္ပဲျဖစ္မယ္၊ ခဏအေဖာ္ပဲျဖစ္မယ္။ အဆိုးဆုံးအေျခအေနကို ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေသခါနီးအခ်ိိန္ေရာက္ၿပီ ဆိုပါေတာ့။ ပါးစပ္ကလည္း ဘာမွမေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ နားကလည္း မၾကားရေတာ့ဘူး။ ခႏၶာကိုယ္ ထိေတြ႔မႈကလည္းပဲ ေကာင္းေကာင္း မသိေတာ့ဘူး။ ထုံကုန္ၿပီဆိုပါေတာ့၊ စိတ္ကေတာ့ သိေနေသးတယ္။ အားငယ္တတ္၊ ေၾကာတ္တတ္တဲ့ သူဆိုရင္ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ သူ႔စိတ္ထဲဘယ္လိုေနမလဲ။ ေတာ္ေတာ္ကိုအားငယ္ေနလိမ့္မယ္။ ေတာ္ေတာ္ကို ေၾကာက္ေနလိမ့္မယ္ေနာ္။ ကိုယ့္စိတ္ကိုသိသူ၊ တရားကိုအားထုတ္ၿပီး ေနတဲ့သူဆိုရင္ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ အေဖာ္မရွိပါဘူး။ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ သိေနက်လူဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီသိေနတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ဘာဝနာေလးက ကိုယ့္ရဲ႕တကယ့္အေဖာ္ျဖစ္လိမ့္မယ္ေနာ္။ တကယ္ေတာ့ ဘဝသံသရာခရီးကို တကိုယ္တည္းသြား ေနရတာပါ။ အေဖာ္မရွိပါဘူး။ ခဏဆုံမိၾကတာပါ။ ဒီဘဝမွာခဏလာဆုံၿပီးေတာ့ ၿပီးရင္လမ္းခြဲၿပီး ကိုယ့္ခရီးကိုယ္ ဆက္သြားၾကရအုံးမွာပါ။ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္လုံးလိုက္ၿပီး အေဖာ္လုပ္ေပးမဲ့သူမရွိပါဘူး။
လူေတြကေတာ့ ကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ့္အတြက္ ကိုယ္ေနတယ္လို႔ထင္ၾကတယ္။ အတၱစြဲႀကီးႀကီးနဲ႔ ဒီလိုပဲေတြးၾကမွာဘဲ။ ဘယ္လိုဘဲအတၱစြဲႀကီးႀကီးနဲ႔ ေတြးေတြး လူေတြဟာကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ္အတြက္ ကိုယ္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူမ်ားအတြက္ ေနေပးေနတာပါ။ ဆိုလိုတဲ့အဓိပၸာယ္က သူမ်ားအထင္ႀကီးေအာင္၊ ေက်နပ္ေအာင္ေနၾကတာပါ။ ငါဟာအသိဥာဏ္ရွာဖို႔အတြက္ ဘယ္ေလာက္အခ်ိန္ေပးခဲ့လဲ။ အေလးနက္ဆုံး အသိဥာဏ္က ဘဝနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အသိဥာဏ္ပဲ။ အဲဒီဘဝ နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အသိဥာဏ္ရဖို႔ကိုေတာ့ သိပ္အခ်ိန္မေပးႏိုင္ၾကဘူး။ ဒီလိုပဲေနသြားရင္ ေသခါနီးတဲ့အခါမွာ ငါတသက္လုံး အေပၚယံေလးရွပ္ၿပီးေနခဲ့တာဆိုၿပီး ယူက်ဴံးမရျဖစ္ရလိမ့္မယ္။
သာမာန္လူေတြကေတာ့ ရုပ္ပိုင္းဆန္တဲ့ဓါးကို လက္နက္အျဖစ္သုံးမယ္။ ေသနတ္ကို လက္နက္အျဖစ္နဲ႔သုံးမယ္။ အသိဥာဏ္ရင့္က်က္တဲ့သူအေနနဲ႔ကေတာ့ အတၱမရွိျခင္းကိုဘဲ လက္နက္အျဖစ္နဲ႔သုံးတယ္။ ဘယ္လိုေလာကဓံတရားနဲ႔ ေတြ႔ေတြ႔ ကိုယ္ကအတၱအခဲရွိေနရင္ ဧကန္မုခ်ရႈံးမွာပဲ။ အတၱလက္နက္က အရႈံးလက္နက္ပဲ။ ဘယ္ေတာ့မွ ႏိုင္တဲ့လက္နက္မဟုတ္ဘူး။ အနတၱကို တကယ္ႏွလုံးသြင္းႏိုင္ၿပီဆိုရင္ ေသျခင္းတရားကိုေတာင္မွ ႏိုင္သြားတာပဲ။ အတၱစြဲႀကီးႀကီးနဲ႔ ေၾကာက္လန္႔ၿပီးေတာ့၊ အားငယ္ၿပီိးေသသြားမယ္ဆိုရင္ အရႈံးနဲ႔ေသသြားတာပါပဲ။ အနတၱကိုရႈမွတ္ရင္း ရႈမွတ္ရင္းနဲ႔ သိသိၿပီးေတာ့ ေသသြားမယ္ဆိုရင္ ေသျခင္းတရားကို အႏိုင္ရၿပီး ေသသြားတာပဲ။
ကြန္ပ်ဴတာကြ်မ္းက်င္သူေတြ၊ သိပၸံပညာကြ်မ္းက်င္သူ၊ နကၡတ္ကြ်မ္းက်င္သူ၊ စီးပြားေရးကြ်မ္းက်င္ သူေတြအမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ဘဝကို ေနာက္ဆုံးစကၠန္႔အထိ ဘယ္လိုေနသြားမလဲဆိုတာကို တကယ္ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္သိတဲ့ တကယ္ကြ်မ္းက်င္သူျဖစ္ၿပီလား၊ စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ။ အဲဒါကပိုအေရးႀကီးပါတယ္။ အသက္ဘယ္ေလာက္ရွည္ရွည္ ေနရေနရ ေသခါနီးေနာက္ဆုံးစကၠန္႔အထိသတိနဲ႔ေနမယ္၊ ခႏၶာမွာျဖစ္ေနတာ၊ စိတ္မွာျဖစ္ေနတာကို သိၿပီးေနမယ္။ အနတၱတရားေတြ မၿမဲဘူးဆိုတာကို ဥာဏ္နဲ႔သိၿပီးေနမယ္။ အဲဒီလို သိေနရင္း ျမင္ေနရင္းပဲ ေသမယ္လို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ထားသင့္တယ္။ ေၾကာက္ၿပီး၊ အားငယ္ၿပီးေတာ့ ေသရတာ မေကာင္းဘူး။
စိတ္ေအးခ်မ္းေနတဲ့ဘဝ ျပည့္စုံေနတဲ့ဘဝျဖစ္တယ္။ အဲဒီလိုဘဲ ေနခ်င္တယ္၊ အဲဒီလိုဘဲ ေသခ်င္တယ္။ တရားသတိ ရွိေနတဲ့လူအဖို႔၊ တရားေၾကာင့္ရတဲ့ အသိဥာဏ္၊ တရားေၾကာင့္ျဖစ္လာတဲ့ ရလာတဲ့ ေအးခ်မ္းမႈနဲ႔ သက္ေသာင့္သက္သာေလး ျဖစ္ၿပီးေတာ့ စိတ္ကေလးေအးခ်မ္းေနတာေလး ရွိေနတဲ့သူအဖို႔ ေသတဲ့ေန႔အထိ ျပည့္စုံေနတယ္။ ခ်ဳိ႕တဲ့မေနဘူး။ တရားကို အၿမဲႏွလုံးသြင္းေနတဲ့သူဟာ ေသေတာ့မွာကို သိေနေပမဲ့ လုပ္သင့္တာကို ေအးေအးေဆးေဆး ေစ့ေစ့စပ္စပ္လုပ္ၿပီး ေနရသမွ် အခ်ိန္ေတြကို တန္ဖိုးရွိရွိ၊ အဓိပၸာယ္ရွိရွိ ေနသြားတယ္။ အဲဒါအတုယူစရာေကာင္းတယ္။ ဒီလိုေနသြားႏိုင္တာဟာ ရင့္က်က္တဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ေလးနက္တဲ့အသိဥာဏ္ရွိလို႔ပဲ။
အမွတ္တမဲ့ေတြးရင္ေတာ့ လူတိုင္း ေသျခင္းတရားကို သိတယ္လို႔ထင္မယ္။ တကယ္ေတာ့မသိပါဘူး။ တကယ္သိရင္ ဒီလိုမေနဘူး။ အဓိပၸာယ္မရွိတဲ့ အေသးအမြားကိစၥေတြနဲ႔ တေယာက္ကိုတေယာက္ ရန္သူလိုသေဘာထားၿပီး မေနဘူး။ အေပါစားအေပ်ာ္အပါးေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္မခံဘူး။ အခ်ိန္ႏွင့္ဘဝကို ပိုၿပီးေတာ့ တန္ဖိုးထားမယ္။ တကယ္အေရးႀကီးတာ၊ တန္းဖိုးရွိတာကို ဦးစားေပးၿပီးလုပ္မယ္။ ေသခါနီးမွာ သတိေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ခႏၶာမွာျဖစ္တာ၊ စိတ္မွာျဖစ္တာေတြကို ရႈသိၿပီးေသရတာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုေသခါနီးမွာ သတိေကာင္းေနဖို႔ဆိုတာ မေသခင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက ႀကိဳတင္ေလ့က်င့္ထားမွျဖစ္ႏိုင္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ အၿမဲတမ္းအတတ္ႏိုင္ဆုံး သတိေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ သိေနႏုိင္ေအာင္ ကိုယ့္စိတ္ကိုကိုယ္ သိေနတဲ့အက်င့္ကို လုပ္ထားရမယ္။ ဒါဟာ မေသခင္မွာအေကာင္းဆုံးေနနည္းျဖစ္ၿပီး ေသခါနီးမွာ အေကာင္းဆုံးေသနည္းျဖစ္ပါတယ္။
ေသခါနီးမွာ ငါဘယ္သူ႔အေပၚမွ မေက်နပ္မႈမရွိဘူး၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ရန္ၿငိဳးလည္းမထားဘူး၊ ကလဲ့စားလည္းမေခ်ဘူး။ ငါ့အေပၚမွာလည္း ဘယ္သူကမွ မုန္းတီးေနတာ၊ ရန္ၿငိဳးထားေနတာ၊ နာၾကည္းေနတာ မရွိဘူးဆိုတာေလးသိသြားရရင္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းမွာပဲ။ ေသျခင္းတရားကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ရင္ဆိုင္သြားမွသာ လူ႔ဘဝကိုေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ေနသြားတဲ့သူလို႔ဆိုႏိုင္တယ္။ ေနာက္ဆုံးစာေမးပြဲႀကီးကို ေအာင္မွသာ တကယ္ေတာ္တဲ့သူလို႔ဆိုႏိုင္တယ္။
အနတၱကိုသိရင္းနဲ႔ေသရတာ ေကာင္းပါတယ္။ အတၱစြဲနဲ႔ေသရတာ ဆင္းရဲတယ္။ အၿမဲတမ္း အနတၱကို ဥာဏ္မွာျမင္ေနေအာင္ ႏွလုံးသြင္းတဲ့အေလ့အက်င့္ ရွိေနေအာင္ႀကိဳးစားပါ။ ေသခါနီး အနားမွာ မိတ္ေဆြ ေကာင္းေတြ ရွိေနေစခ်င္တယ္။ ေသမွာကိုလက္ခံႏိုင္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြ၊ ေသတာနဲပတ္သက္ၿပီး စိတ္လႈပ္ ရွားမႈ၊ ဆင္းရဲမႈမျဖစ္ဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေနတဲ့သူေတြ ရွိေနေစခ်င္တယ္။ “ဘာကိုမွ မစြဲနဲ႔၊ လႊတ္လိုက္၊ လႊတ္လိုက္” လို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က သတိေပးေစခ်င္တယ္။ ေန႔စဥ္သတိနဲ႔ေနသြားရင္္ ေနာက္ဆုံးေသခါနီးမွာလည္းပဲ ခႏၶာမွာ သတိေလးကပ္ၿပီးေတာ့ သိသိၿပီးေတာ့ ေနသြားရမွာပဲ။ ဝမ္းနည္းျခင္း၊ အားငယ္ျခင္း၊ ေၾကာက္ျခင္း၊ စြဲလန္းျခင္း၊ တြယ္တာျခင္းမရွိဘဲနဲ႔ သတိေလးနဲ႔ သိၿပီးေတာ့ပဲ စုတိ(ေသျခင္း) စိတ္က်သြား ႏိုင္တယ္။ တရားကို ထိထိမိမိ အားထုတ္ထားႏိုင္ရင္ ေသခါနီးမွာေတာင္ ကပ္ၿပီးေတာ့ တရားထူးရသြားတာ ရွိပါတယ္။
ေသသည္အထိ တရားရႈမွတ္တဲ့လူဟာ ေသမွန္းေတာင္မသိဘူး။ ဟိုဘက္ဘဝေရာက္တဲ့အခါ တရားရႈမွတ္လွ်က္ပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ေန႔စဥ္ သတိမျပတ္ေနၿပီး ေသခါနီးမွာ သတိနဲ႔ေသသြားမယ္ဆိုရင္ ေသတာေတာင္သိလိုက္မွာမဟုတ္ဘူး။ ေသတယ္ဆိုတာ ဖ်တ္ခနဲမိုက္ခနဲ ျဖစ္သြားသလိုပါပဲ။ စုတိ (ေသျခင္း)စိတ္ဟာ ဘဝင္စိတ္နဲ႔တူတယ္။ ဖ်တ္ခနဲ ဘဝင္စိတ္က်တဲ့သေဘာဘဲ။ အဲဒီေတာ့ တရားရႈမွတ္ရင္း ေသတဲ့လူဟာ တဆက္တည္း ရႈမွတ္လွ်က္သားႀကီး ဟိုဘက္ထိေအာင္ပါသြားတာပဲ။ ဒီလုိရႈမွတ္ရင္း ေသတဲ့လူဟာ မေကာင္းတဲ့လားရာဂတိ ေရာက္သြားႏိုင္သလား။ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မေရာက္ႏိုင္ပါဘူး။ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ ေသနည္းပဲ။ ဒီနည္းနဲ႔ေသသြားရင္ ေသတဲ့အခါမွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ မပါေတာ့ဘူး။ တိဟိတ္ ပဋိသေႏၶျဖစ္တယ္။ အင္မတန္ဥာဏ္ထက္ျမတ္တဲ့ ပဋိသေႏၶျဖစ္တယ္။ ေရာက္သြားတဲ့ဘဝမွာ ဆက္ၿပီးတရား အားထုတ္လို႔ရွိရင္ ပိုၿပီးေတာ့ လြယ္လြယ္ကူကူ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ အသိဥာဏ္ရင့္က်က္ၿပီး တရားထူးရႏိုင္တယ္။ အင္မတန္အက်ဳိးမ်ားပါတယ္။
လူေတြဟာ ေသခါနီးက်မွ ကပ္ၿပီးေတာ့ သံေဝဂရၾကတယ္။ အခ်ိန္ေႏွာင္းသြားၿပီ မရေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေသခါနီးမွကပ္ၿပီးေတာ့ သံေဝဂမရၾကပါနဲ႔။ ေစာေစာစီးစီး သံေဝဂရၾကပါ။ ႀကိဳႀကိဳတင္တင္ လုပ္သင့္တဲ့အလုပ္ေတြကို လုပ္ပါ။ လူ႔ဘဝကို အသိဥာဏ္ရဖို႔ပါ။ ဘဝရဲ႕အႏွစ္သာရဟာ အသိဥာဏ္ပါ။ စားဝတ္ေနေရးဟာ ခႏၶာဝန္ထမ္းတာပါ။ မလုပ္မျဖစ္ဘူး။ လုပ္ရမယ္ ဒါေပမဲ့ လူ႔ဘဝရတာဟာ အသိဥာဏ္ရဖို႔ပါ။ အဲဒီအသိဥာဏ္ကိုရဖို႔ ႀကိဳးစားၾကပါလို႔။ ဆႏၵျပဳရင္း နိဂုံးခ်ဳပ္တင္ျပလိုက္ရပါသည္။
ကိုးကား - ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက(မဟာၿမိဳင္ေတာရ)၏ “ေတြးမိတိုင္းေပ်ာ္တယ္”
လြန္းလိြဳ (ခမ္းလြယ္လုံ/ပင္ေလာင္)
ယေန႔ကမၻာေပၚရွိ မည္သည့္သတၱဝါ၊ လူ၊ တိရိတၦန္မဆို ေမြးဖြားလာၿပီဆိုလွ်င္ ျပန္ေသမည္မွာဧကန္ ပင္ျဖစ္သည္။ မေသခင္မွာ အေကာင္းဆုံးေနသြားၾကမယ္။ စိတ္အခ်မ္းသာဆုံးျဖစ္ေအာင္ေနမယ္။ အဲ့လိုေနႏိုင္ေအာင္ ေကာင္းတာေတြလုပ္မယ္။ လုပ္သင့္တာေတြလုပ္မယ္။ မလုပ္သင့္တာေတြမလုပ္ဘူး။ စိတ္ထား ေကာင္းတဲ့သူ၊ အသိဥာဏ္ရွိတဲ့သူ၊ အမ်ဳိးမ်ဳိးတတ္ကြ်မ္းနားလည္တဲ့သူျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္။ ေသမွာကို ေၾကာက္ၿပီး ဘာမွမလုပ္ခ်င္မကိုင္ခ်င္ျဖစ္ၿပီး စိတ္ဓာတ္က်ေနလို႔ ဘာမွမထူးဘူး။ ေသတဲ့အခါမွာ၊ ေသခါနီးမွာ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ေသႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳတင္ၿပီး စိတ္ကိုရင့္က်က္ေအာင္ ေလ့က်င့္ထားရမယ္။ ေၾကာက္ၿပီး၊ အားငယ္ၿပီးေသရတာ dignity မရွိဘူး။ dignity ရွိရွိ ေသျခင္းတရားကို ဘယ္သူမွ ေရွာင္လြဲလို႔မရဘူး။ တေန႔ေသသြားရမွာပါ။ အခုႀကဳံေတြ႔ေနရတဲ့ ကိစၥေတြဟာ ေတြ႔ရတုံး ႀကဳံရတုံးမွာေတာ့ တခါတေလ ေတာ္ေတာ္ခံရခက္ပါတယ္။ စိတ္ဆင္းရဲရတယ္။ ဒါေပမဲ့ မွန္းၿပီးေတာ့ေတြးၾကည့္၊ ငါေသသြားၿပီ၊ ဟိုးဘဝေတာင္ ေရာက္သြားၿပီဆိုပါေတာ့။ ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ကိစၥေတြက ဘာအဓိပၸာယ္ရွိသလဲ။
အေမရိကန္မွာ ေျပာေလ့စကားတစ္ခြန္းရွိတယ္၊ Eat, sleep and be merry, for, tomorrow you die. “မနက္ျဖန္ ေသခ်င္ေသမယ္၊ အဲ့ဒီေတာ့ ဒီကေန႔ေကာင္းေကာင္းစား၊ ေကာင္းေကာင္းအိပ္၊ ေကာင္းေကာင္းေပ်ာ္။” လူေတြက ေသရင္ၿပီးၿပီလို႔ထင္ၾကတာ။ ေသရင္တကယ္ဘဲ ၿပီးၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့။ သို႔ေသာ္ ေသရင္မၿပီးေသးဘူး။ ၿပီးေတာ့ စားေသာက္ေပ်ာ္ပါးဆိုတာေလာက္နဲ႔ ဘဝရဲ႕အႏွစ္သာရက ျပည့္စုံၿပီလား၊ တကယ္ေလးနက္ၿပီလား မေလးနက္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ အသိဥာဏ္ရင့္က်က္တဲ့လူဆိုရင္ ေနာက္ဘဝ ကိုရွိတယ္မရွိဘူးမသိရင္ေတာင္၊ မယုံရင္ေတာင္မွ ပိုၿပီးေတာ့အဓိပၸာယ္ရွိေအာင္၊ ေလးနက္ေအာင္ေနမွာဘဲ။
ဘဝကို ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္အထိ အဓိပၸာယ္ရွိ္ရွိ တန္ဖိုးရွိရွိ ဘယ္လိုေနရမယ္ဆိုတာ သိဖို႔လုိပါတယ္။ အဲ့ဒီလိုမသိလို႔ရွိရင္ အသက္ႀကီးသြားတဲ့အခါ ၾကာေလ အသုံးမက်ေလ ျဖစ္လာတယ္။ ေတာ္ေတာ္အားငယ္စရာ၊ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္စရာေကာင္းတယ္။ စြန္႔စားတဲ့သူ အားထုတ္တဲ့သူရဲ႕ဘဝဟာ ေရရွည္မွာ သက္သာပါတယ္။ ေသခါနီးမွာလည္း “ငါလုပ္ခ်င္တာေတြကို အမ်ဳိးမ်ဳိးလုပ္ခဲ့ရၿပီး၊ ငါ့အရည္အခ်င္းေတြကို အမ်ားႀကီး၊ သုံးခဲ့ၿပီး၊ ငါဘယ္လိုလူလဲဆိုတာ ငါေကာင္းေကာင္းသိၿပီး၊ ငါ့ဘဝကိုငါ ေက်ေက်နပ္နပ္ေနခဲ့ရၿပီး၊ ေသေပ်ာ္ပါတယ္”လို႔ ေတြးမိၿပီး ေက်နပ္ေနလိမ့္မယ္။ ေသမွာကို မေၾကာက္တဲ့စိတ္နဲ႔ေသမယ္။ ဘယ္ဟာအေရးႀကီးဆုံးလဲဆိုတာသိဖို႔ အင္မတန္လိုပါတယ္။ အေရးမႀကီးတာေတြက အေရးႀကီးသေယာင္ေယာင္နဲ႔ ကိုယ့္ဘဝထဲက အခ်ိန္ေတြအကုန္လုံးကိုယူသြားေနတာ၊ အခ်ိန္ကမက်န္ေတာ့ဘူး။ တကယ္အေရးႀကီး အလုပ္ကို လုပ္ျဖစ္ဖို႔အခ်ိန္သိပ္နည္းေနတယ္။ ေနာက္ဆုံးေသခါနီးမွာ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ၿပီးေတာ့ စာရင္းရွင္းခ်ဳပ္လိုက္မယ္ဆိုပါေတာ့။ ငါဘာေတြလုပ္ခဲ့သလဲ၊ ဘယ္သူ႔အတြက္လုပ္ခဲ့သလဲ။ ငါလုပ္ခဲ့သမွ်အရာအားလုံးဟာ သူမ်ားဖို႔ပဲ။ သူမ်ားအထင္ႀကီးဖို႔ ငါ့ဘဝကိုငါေနေပးခဲ့တာ။ ငါတကယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ကို မလုပ္ရေသးဘူး။ သူမ်ားထက္သာဖို႔ ႀကိဳးစားေနရတာနဲ႔ပဲ ငါ့ဘဝကိုငါ အဓိပၸာယ္ရွိရွိ မေနခဲ့ရဘူး။ ႏွေမွ်ာလိုက္တာလို႔ေတြးမိရင္ သိပ္ေနာက္က်သြားၿပီ။
စာေမးပြဲမွာ ကိုယ္တကယ္တတ္တာကို ေျဖဖို႔ထက္ အမွတ္ရဖို႔ကို အဓိကထားေတာ့ ခိုးေျဖတာေတြ ျဖစ္လာသလို အျပင္ေလာကမွာလည္း လူအထင္ႀကီးခံရဖို႔ကို အဓိကထားရင္ ဟန္လုပ္ၿပီးေနျပရမယ္။ အဲဒါ ဘဝစာေမးပြဲ ခိုးေျဖတာဘဲ။ ေသခါနီးမွာ ငါ့ကိုအထင္ႀကီးခဲ့တဲ့သူေတြ ဘယ္မွာလဲလို႔ေမးရရင္ ဘယ္လို အေျဖထြက္မလဲ။ စစ္မွန္္တဲ့ဘဝ၊ မွန္ကန္တဲ့ဘဝ၊ အတုေယာင္မဟုတ္တဲ့ဘဝကို ေနသြားဖို႔နဲ႔၊ ေသတဲ့အခါမွာလည္း ဘာမွဟန္လုပ္တာ၊ ဖုံးကြယ္တာမရွိ၊ အမွန္အတိုင္း၊ အရွိအတိုင္းသိၿပီး ေသဖို႔က တကယ္ခက္ခဲနက္နဲတဲ့ ဘဝေပးတာဝန္ျဖစ္ပါတယ္။
ေသမယ္လို႔ မထင္တဲ့သူေတြ အၿမဲတမ္း အတူတူေနရတဲ့ ေသမယ္လို႔ မထင္တဲ့သူေတြ၊ အၿမဲတမ္း တူတူေနရတဲ့သူေတြဟာ အတူတူေနရတဲ့အခ်ိန္ေတြကို လက္ေဆာင္ေကာင္းတစ္ခုလို တန္ဖိုးမထားၾကဘူး။ ပစၥည္းဥစၥာဘယ္ေလာက္ရွိရွိ၊ ဘြဲ႔ရာထူးဘယ္ေလာက္ရွိရွိ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေလးစားမႈမရွိတဲ့လူဟာ ေအာင္ျမင္တဲ့လူလို႔မဆိုႏိုင္ဘူး။ ပစၥည္းဥစၥာေတြ လူအထင္ႀကီးမႈေတြထက္ အမ်ားႀကီးျမင့္ျမတ္တဲ႔ အသိဥာဏ္ေတြ ရႏိုင္လ်က္နဲ႔ ရေအာင္မလုပ္ရင္ အားလုံးထားခဲ့ၿပီး ေသရေတာ့မယ့္အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ဘဝနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘာကိုေက်နပ္ႏိုင္မလဲ။ ေသမွာကို ေလးေလးနက္နက္သိတဲ့သူဟာ ေပါ့ေပါ့တန္တန္မေနဘူး၊ အခ်ိန္မျဖဳန္းဘူး။ တကယ္လုပ္ရက်ဳိးနပ္တာကိုလုပ္မယ္။ ေသျခင္းတရားကို နက္နက္နဲနဲသိတဲ့သူဟာ ဘဝကိုတန္ဖိုး ရွိရွိေနတယ္။
ျပင္ပအေဖာ္ဆိုတာ ကိုယ္နဲ႔အတူတူ အၿမဲတမ္းမပါႏိုင္ဘူး။ အေပၚယံအေဖာ္ပဲျဖစ္မယ္၊ ခဏအေဖာ္ပဲျဖစ္မယ္။ အဆိုးဆုံးအေျခအေနကို ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေသခါနီးအခ်ိိန္ေရာက္ၿပီ ဆိုပါေတာ့။ ပါးစပ္ကလည္း ဘာမွမေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ နားကလည္း မၾကားရေတာ့ဘူး။ ခႏၶာကိုယ္ ထိေတြ႔မႈကလည္းပဲ ေကာင္းေကာင္း မသိေတာ့ဘူး။ ထုံကုန္ၿပီဆိုပါေတာ့၊ စိတ္ကေတာ့ သိေနေသးတယ္။ အားငယ္တတ္၊ ေၾကာတ္တတ္တဲ့ သူဆိုရင္ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ သူ႔စိတ္ထဲဘယ္လိုေနမလဲ။ ေတာ္ေတာ္ကိုအားငယ္ေနလိမ့္မယ္။ ေတာ္ေတာ္ကို ေၾကာက္ေနလိမ့္မယ္ေနာ္။ ကိုယ့္စိတ္ကိုသိသူ၊ တရားကိုအားထုတ္ၿပီး ေနတဲ့သူဆိုရင္ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ အေဖာ္မရွိပါဘူး။ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ သိေနက်လူဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီသိေနတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ဘာဝနာေလးက ကိုယ့္ရဲ႕တကယ့္အေဖာ္ျဖစ္လိမ့္မယ္ေနာ္။ တကယ္ေတာ့ ဘဝသံသရာခရီးကို တကိုယ္တည္းသြား ေနရတာပါ။ အေဖာ္မရွိပါဘူး။ ခဏဆုံမိၾကတာပါ။ ဒီဘဝမွာခဏလာဆုံၿပီးေတာ့ ၿပီးရင္လမ္းခြဲၿပီး ကိုယ့္ခရီးကိုယ္ ဆက္သြားၾကရအုံးမွာပါ။ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္လုံးလိုက္ၿပီး အေဖာ္လုပ္ေပးမဲ့သူမရွိပါဘူး။
လူေတြကေတာ့ ကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ့္အတြက္ ကိုယ္ေနတယ္လို႔ထင္ၾကတယ္။ အတၱစြဲႀကီးႀကီးနဲ႔ ဒီလိုပဲေတြးၾကမွာဘဲ။ ဘယ္လိုဘဲအတၱစြဲႀကီးႀကီးနဲ႔ ေတြးေတြး လူေတြဟာကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ္အတြက္ ကိုယ္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူမ်ားအတြက္ ေနေပးေနတာပါ။ ဆိုလိုတဲ့အဓိပၸာယ္က သူမ်ားအထင္ႀကီးေအာင္၊ ေက်နပ္ေအာင္ေနၾကတာပါ။ ငါဟာအသိဥာဏ္ရွာဖို႔အတြက္ ဘယ္ေလာက္အခ်ိန္ေပးခဲ့လဲ။ အေလးနက္ဆုံး အသိဥာဏ္က ဘဝနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အသိဥာဏ္ပဲ။ အဲဒီဘဝ နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အသိဥာဏ္ရဖို႔ကိုေတာ့ သိပ္အခ်ိန္မေပးႏိုင္ၾကဘူး။ ဒီလိုပဲေနသြားရင္ ေသခါနီးတဲ့အခါမွာ ငါတသက္လုံး အေပၚယံေလးရွပ္ၿပီးေနခဲ့တာဆိုၿပီး ယူက်ဴံးမရျဖစ္ရလိမ့္မယ္။
သာမာန္လူေတြကေတာ့ ရုပ္ပိုင္းဆန္တဲ့ဓါးကို လက္နက္အျဖစ္သုံးမယ္။ ေသနတ္ကို လက္နက္အျဖစ္နဲ႔သုံးမယ္။ အသိဥာဏ္ရင့္က်က္တဲ့သူအေနနဲ႔ကေတာ့ အတၱမရွိျခင္းကိုဘဲ လက္နက္အျဖစ္နဲ႔သုံးတယ္။ ဘယ္လိုေလာကဓံတရားနဲ႔ ေတြ႔ေတြ႔ ကိုယ္ကအတၱအခဲရွိေနရင္ ဧကန္မုခ်ရႈံးမွာပဲ။ အတၱလက္နက္က အရႈံးလက္နက္ပဲ။ ဘယ္ေတာ့မွ ႏိုင္တဲ့လက္နက္မဟုတ္ဘူး။ အနတၱကို တကယ္ႏွလုံးသြင္းႏိုင္ၿပီဆိုရင္ ေသျခင္းတရားကိုေတာင္မွ ႏိုင္သြားတာပဲ။ အတၱစြဲႀကီးႀကီးနဲ႔ ေၾကာက္လန္႔ၿပီးေတာ့၊ အားငယ္ၿပီိးေသသြားမယ္ဆိုရင္ အရႈံးနဲ႔ေသသြားတာပါပဲ။ အနတၱကိုရႈမွတ္ရင္း ရႈမွတ္ရင္းနဲ႔ သိသိၿပီးေတာ့ ေသသြားမယ္ဆိုရင္ ေသျခင္းတရားကို အႏိုင္ရၿပီး ေသသြားတာပဲ။
ကြန္ပ်ဴတာကြ်မ္းက်င္သူေတြ၊ သိပၸံပညာကြ်မ္းက်င္သူ၊ နကၡတ္ကြ်မ္းက်င္သူ၊ စီးပြားေရးကြ်မ္းက်င္ သူေတြအမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ဘဝကို ေနာက္ဆုံးစကၠန္႔အထိ ဘယ္လိုေနသြားမလဲဆိုတာကို တကယ္ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္သိတဲ့ တကယ္ကြ်မ္းက်င္သူျဖစ္ၿပီလား၊ စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ။ အဲဒါကပိုအေရးႀကီးပါတယ္။ အသက္ဘယ္ေလာက္ရွည္ရွည္ ေနရေနရ ေသခါနီးေနာက္ဆုံးစကၠန္႔အထိသတိနဲ႔ေနမယ္၊ ခႏၶာမွာျဖစ္ေနတာ၊ စိတ္မွာျဖစ္ေနတာကို သိၿပီးေနမယ္။ အနတၱတရားေတြ မၿမဲဘူးဆိုတာကို ဥာဏ္နဲ႔သိၿပီးေနမယ္။ အဲဒီလို သိေနရင္း ျမင္ေနရင္းပဲ ေသမယ္လို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ထားသင့္တယ္။ ေၾကာက္ၿပီး၊ အားငယ္ၿပီးေတာ့ ေသရတာ မေကာင္းဘူး။
စိတ္ေအးခ်မ္းေနတဲ့ဘဝ ျပည့္စုံေနတဲ့ဘဝျဖစ္တယ္။ အဲဒီလိုဘဲ ေနခ်င္တယ္၊ အဲဒီလိုဘဲ ေသခ်င္တယ္။ တရားသတိ ရွိေနတဲ့လူအဖို႔၊ တရားေၾကာင့္ရတဲ့ အသိဥာဏ္၊ တရားေၾကာင့္ျဖစ္လာတဲ့ ရလာတဲ့ ေအးခ်မ္းမႈနဲ႔ သက္ေသာင့္သက္သာေလး ျဖစ္ၿပီးေတာ့ စိတ္ကေလးေအးခ်မ္းေနတာေလး ရွိေနတဲ့သူအဖို႔ ေသတဲ့ေန႔အထိ ျပည့္စုံေနတယ္။ ခ်ဳိ႕တဲ့မေနဘူး။ တရားကို အၿမဲႏွလုံးသြင္းေနတဲ့သူဟာ ေသေတာ့မွာကို သိေနေပမဲ့ လုပ္သင့္တာကို ေအးေအးေဆးေဆး ေစ့ေစ့စပ္စပ္လုပ္ၿပီး ေနရသမွ် အခ်ိန္ေတြကို တန္ဖိုးရွိရွိ၊ အဓိပၸာယ္ရွိရွိ ေနသြားတယ္။ အဲဒါအတုယူစရာေကာင္းတယ္။ ဒီလိုေနသြားႏိုင္တာဟာ ရင့္က်က္တဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ေလးနက္တဲ့အသိဥာဏ္ရွိလို႔ပဲ။
အမွတ္တမဲ့ေတြးရင္ေတာ့ လူတိုင္း ေသျခင္းတရားကို သိတယ္လို႔ထင္မယ္။ တကယ္ေတာ့မသိပါဘူး။ တကယ္သိရင္ ဒီလိုမေနဘူး။ အဓိပၸာယ္မရွိတဲ့ အေသးအမြားကိစၥေတြနဲ႔ တေယာက္ကိုတေယာက္ ရန္သူလိုသေဘာထားၿပီး မေနဘူး။ အေပါစားအေပ်ာ္အပါးေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္မခံဘူး။ အခ်ိန္ႏွင့္ဘဝကို ပိုၿပီးေတာ့ တန္ဖိုးထားမယ္။ တကယ္အေရးႀကီးတာ၊ တန္းဖိုးရွိတာကို ဦးစားေပးၿပီးလုပ္မယ္။ ေသခါနီးမွာ သတိေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ခႏၶာမွာျဖစ္တာ၊ စိတ္မွာျဖစ္တာေတြကို ရႈသိၿပီးေသရတာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုေသခါနီးမွာ သတိေကာင္းေနဖို႔ဆိုတာ မေသခင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက ႀကိဳတင္ေလ့က်င့္ထားမွျဖစ္ႏိုင္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ အၿမဲတမ္းအတတ္ႏိုင္ဆုံး သတိေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ သိေနႏုိင္ေအာင္ ကိုယ့္စိတ္ကိုကိုယ္ သိေနတဲ့အက်င့္ကို လုပ္ထားရမယ္။ ဒါဟာ မေသခင္မွာအေကာင္းဆုံးေနနည္းျဖစ္ၿပီး ေသခါနီးမွာ အေကာင္းဆုံးေသနည္းျဖစ္ပါတယ္။
ေသခါနီးမွာ ငါဘယ္သူ႔အေပၚမွ မေက်နပ္မႈမရွိဘူး၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ရန္ၿငိဳးလည္းမထားဘူး၊ ကလဲ့စားလည္းမေခ်ဘူး။ ငါ့အေပၚမွာလည္း ဘယ္သူကမွ မုန္းတီးေနတာ၊ ရန္ၿငိဳးထားေနတာ၊ နာၾကည္းေနတာ မရွိဘူးဆိုတာေလးသိသြားရရင္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းမွာပဲ။ ေသျခင္းတရားကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ရင္ဆိုင္သြားမွသာ လူ႔ဘဝကိုေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ေနသြားတဲ့သူလို႔ဆိုႏိုင္တယ္။ ေနာက္ဆုံးစာေမးပြဲႀကီးကို ေအာင္မွသာ တကယ္ေတာ္တဲ့သူလို႔ဆိုႏိုင္တယ္။
အနတၱကိုသိရင္းနဲ႔ေသရတာ ေကာင္းပါတယ္။ အတၱစြဲနဲ႔ေသရတာ ဆင္းရဲတယ္။ အၿမဲတမ္း အနတၱကို ဥာဏ္မွာျမင္ေနေအာင္ ႏွလုံးသြင္းတဲ့အေလ့အက်င့္ ရွိေနေအာင္ႀကိဳးစားပါ။ ေသခါနီး အနားမွာ မိတ္ေဆြ ေကာင္းေတြ ရွိေနေစခ်င္တယ္။ ေသမွာကိုလက္ခံႏိုင္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြ၊ ေသတာနဲပတ္သက္ၿပီး စိတ္လႈပ္ ရွားမႈ၊ ဆင္းရဲမႈမျဖစ္ဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေနတဲ့သူေတြ ရွိေနေစခ်င္တယ္။ “ဘာကိုမွ မစြဲနဲ႔၊ လႊတ္လိုက္၊ လႊတ္လိုက္” လို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က သတိေပးေစခ်င္တယ္။ ေန႔စဥ္သတိနဲ႔ေနသြားရင္္ ေနာက္ဆုံးေသခါနီးမွာလည္းပဲ ခႏၶာမွာ သတိေလးကပ္ၿပီးေတာ့ သိသိၿပီးေတာ့ ေနသြားရမွာပဲ။ ဝမ္းနည္းျခင္း၊ အားငယ္ျခင္း၊ ေၾကာက္ျခင္း၊ စြဲလန္းျခင္း၊ တြယ္တာျခင္းမရွိဘဲနဲ႔ သတိေလးနဲ႔ သိၿပီးေတာ့ပဲ စုတိ(ေသျခင္း) စိတ္က်သြား ႏိုင္တယ္။ တရားကို ထိထိမိမိ အားထုတ္ထားႏိုင္ရင္ ေသခါနီးမွာေတာင္ ကပ္ၿပီးေတာ့ တရားထူးရသြားတာ ရွိပါတယ္။
ေသသည္အထိ တရားရႈမွတ္တဲ့လူဟာ ေသမွန္းေတာင္မသိဘူး။ ဟိုဘက္ဘဝေရာက္တဲ့အခါ တရားရႈမွတ္လွ်က္ပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ေန႔စဥ္ သတိမျပတ္ေနၿပီး ေသခါနီးမွာ သတိနဲ႔ေသသြားမယ္ဆိုရင္ ေသတာေတာင္သိလိုက္မွာမဟုတ္ဘူး။ ေသတယ္ဆိုတာ ဖ်တ္ခနဲမိုက္ခနဲ ျဖစ္သြားသလိုပါပဲ။ စုတိ (ေသျခင္း)စိတ္ဟာ ဘဝင္စိတ္နဲ႔တူတယ္။ ဖ်တ္ခနဲ ဘဝင္စိတ္က်တဲ့သေဘာဘဲ။ အဲဒီေတာ့ တရားရႈမွတ္ရင္း ေသတဲ့လူဟာ တဆက္တည္း ရႈမွတ္လွ်က္သားႀကီး ဟိုဘက္ထိေအာင္ပါသြားတာပဲ။ ဒီလုိရႈမွတ္ရင္း ေသတဲ့လူဟာ မေကာင္းတဲ့လားရာဂတိ ေရာက္သြားႏိုင္သလား။ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မေရာက္ႏိုင္ပါဘူး။ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ ေသနည္းပဲ။ ဒီနည္းနဲ႔ေသသြားရင္ ေသတဲ့အခါမွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ မပါေတာ့ဘူး။ တိဟိတ္ ပဋိသေႏၶျဖစ္တယ္။ အင္မတန္ဥာဏ္ထက္ျမတ္တဲ့ ပဋိသေႏၶျဖစ္တယ္။ ေရာက္သြားတဲ့ဘဝမွာ ဆက္ၿပီးတရား အားထုတ္လို႔ရွိရင္ ပိုၿပီးေတာ့ လြယ္လြယ္ကူကူ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ အသိဥာဏ္ရင့္က်က္ၿပီး တရားထူးရႏိုင္တယ္။ အင္မတန္အက်ဳိးမ်ားပါတယ္။
လူေတြဟာ ေသခါနီးက်မွ ကပ္ၿပီးေတာ့ သံေဝဂရၾကတယ္။ အခ်ိန္ေႏွာင္းသြားၿပီ မရေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေသခါနီးမွကပ္ၿပီးေတာ့ သံေဝဂမရၾကပါနဲ႔။ ေစာေစာစီးစီး သံေဝဂရၾကပါ။ ႀကိဳႀကိဳတင္တင္ လုပ္သင့္တဲ့အလုပ္ေတြကို လုပ္ပါ။ လူ႔ဘဝကို အသိဥာဏ္ရဖို႔ပါ။ ဘဝရဲ႕အႏွစ္သာရဟာ အသိဥာဏ္ပါ။ စားဝတ္ေနေရးဟာ ခႏၶာဝန္ထမ္းတာပါ။ မလုပ္မျဖစ္ဘူး။ လုပ္ရမယ္ ဒါေပမဲ့ လူ႔ဘဝရတာဟာ အသိဥာဏ္ရဖို႔ပါ။ အဲဒီအသိဥာဏ္ကိုရဖို႔ ႀကိဳးစားၾကပါလို႔။ ဆႏၵျပဳရင္း နိဂုံးခ်ဳပ္တင္ျပလိုက္ရပါသည္။
ကိုးကား - ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက(မဟာၿမိဳင္ေတာရ)၏ “ေတြးမိတိုင္းေပ်ာ္တယ္”
လြန္းလိြဳ (ခမ္းလြယ္လုံ/ပင္ေလာင္)
Like On Facebook
Follow On Twitter
Subscribe On RSS